Δεν είμαι "εδώ"...

Τι γίνεται αν δεν προφταίνεις να ασχοληθείς με τη συντήρηση του μύθου σου και παρ όλα αυτά τον επιβεβαιώνεις καθημερινώς πανηγυρικά;
Αλλο ένα σαββατοκύριακο έφτασε...
Εστω!

Απλά πράγματα!

Και επειδη ουτε τη διάθεση έχω αλλά ούτε και τη νοημοσύνη, μάλλον, να ασχοληθώ με την επικαιρότητα ή τα κοινωνικοπολιτικοπολιτιστοκοοικονομικά δρώμενα, είτε αστειευόμενος, είτε σατιρίζοντας, είτε προβάλλοντας δεόντως (ή υπέρ του δέοντος) την κατα τα άλλα πολύπλευρη κουλτούρα μου, θα σιωπήσω αυτό το Σαββατοκύριακο βλέποντας Παρατράγουδα (γιατι η Αννίτα ξέρει να παίζει μπάλα και τη γουστάρω) , απολαμβάνοντας τον ανακάμπτοντα θεσμό της Eurovision (γιατι μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια), βλέποντας διάφορες ταινίες στο dvd (για να έχω και ένα άλλοθι) ή τσόντες (γιατι απλά με καυλώνουν),κάνοντας σεξ (για να ξεκαυλώσω) ή κάνοντας ένα σωρό άλλα ασήμαντα πράγματα που για έναν περίεργο λόγο ανάγονται σε σημαντικά όπως συνήθως συμβαίνει σε αργόσχολους ανθρώπους!
Κάπου εκεί έξω κάποιος ξένος φωνάζει και επιδεικτικά αρνούμαι να του απαντήσω...θα φύγει...όπως κάνει καιρό τώρα!
Καλυτερα έτσι!

Sweet Charity

Για άλλη μια φορά το τραπέζι που παράθεσα είχε την αναμενόμενη επιτυχία!
Λαμόγια, σούργελα και λοιποί λιμάριδες προσέτρεξαν να στρωθούν στη μάσα, καταβροχθίζοντας με βουλιμία το εκλεκτόν έδεσμα που τους μαγείρεψα!
Είμαι και καλός μάγειρας βέβαια! Εγω -φυσικά- έμεινα για άλλη μια φορά νηστικός!
Δεν απελπίζομαι! Ολο και κάποιος θα βρεθεί να καλέσει κι εμένα σε προσχεδιασμένου εγκλήματος δείπνο! Τόσα και τόσα γίνονται! Ελπίζω κάποιος να μου ανταποδώσει τα δέοντα! Να δεις τι λέει μια προφητεία....
"...πυρ φλογιζόμενον αποσβέσει ύδωρ και ελεημοσύνη εξιλάσεται αμαρτίας. ο ανταποδιδούς χάριτας μέμνηται εις τα μετά ταύτα και εν καιρώ πτώσεως ευρήσει στηρίγματα."
Ευτυχώς πάντα θα υπάρχει το αλλοθι της ελεημοσύνης για αποτρόπαιες πράξεις!
Εξ άλλου με τις καλύτερες προθέσεις... έχουν γίνει τα χειρότερα εγκλήματα.
Τις αγορεύειν βούλεται;

Καλή όρεξη!

Λεω να μη γράψω σήμερα τίποτα (αρκετά bloggs διάβασα και σχολίασα) και σαν χαρωπό παιδί να παρω το καλαθακι μου και να πάω να μαζέψω μανιτάρια (κατά Εξάρχεια μεριά και αν δεν μου κάτσει θα ανέβω προς Μαρούσι)...ελπίζω να βρω τα πιο δηλητηριώδη...έχω τραπέζι αύριο!
Και να δεις που θα έρθουν πολλοί ... παρ όλο που ξέρουν το ποιον μου!
Πάντα υπαρχει χώρος όμως και για άλλους!
Ολοι οι ...καλοί (λέμε τώρα!) χωράνε!
Καλή όρεξη...για τη χώνεψη δεν παίρνω και όρκο!

Ανθοκομική έκθεση

Πέρασα μια βόλτα απο την ανθοκομική εκθεση στην πλατεία Κοτζιά. Έβλεπα τους υπαλλήλους να προσπαθούν να διαφημίσουν την πραμάτια τους , όσο μπορούσαν καλύτερα...όλα αυτά τα...φυτά με τα φύλλα τους, τα άνθη τους, τα αγκάθια τους, τους καρπούς τους κλπ, αλλά και όλους αυτούς τους υποψήφιους αγοραστές, νοικοκυρές, γιαγιάδες, straight και gay ζευγάρια, αργόσχολους κλπ, σχολιάζοντας, πιάνοντας, μυρίζοντας,αγοράζοντας ή προσπερνώντας.
Κοίταξα από περιέργεια να δώ αν κάποιος από όλους αυτούς τους ανθρώπους γελάει αν αστειεύται, κοίταξα να δώ αν κάποιος χαίρεται με όλη αυτή τη διαδικασία... όλοι φαινόντουσταν σοβαροί, προσηλωμένοι στον σκοπό τους, πολλοί ήταν μάλιστα μουτρωμένοι και κουρασμένοι απο την προσπάθεια.Κι εγώ δεν πήγαινα πίσω...κάπως έτσι θα φαινόμουν σε αυτούς που με έβλεπαν.Ασχετα αν κανείς δεν έδινε σημασία ή δεν το παρατήρησε! Κι όμως δεν είμαι έτσι στην πραγματικότητα! Το αντίθετο θα έλεγα!
Πήγα να αγοράσω μερικά λουλούδια από ένα περίπτερο που αντικειμενικά ήταν πολύ φροντισμένο με πολύ καλής ποιότητας φυτά...και αρκετά φτηνά. Φώναξα τον υπάλληλο που εκείνη την ώρα μεταφύτευε σκυθρωπός καποια βοτάνια. Τα χέρια του ήταν βρώμικα και τα νύχια του μαύρα. Του μίλησα απο την αρχή με οικειότητα , αστειεύτηκα, χαζολόγησα. Ο υπάλληλος ξαφνικά φωτίστηκε και ενεργοποιήθηκε έγινε πιο πρόθυμος να με εξυπηρετήσει! Μου έδωσε διάφορες συμβουλές αλλά και αστειεύτηκε μαζί μου! Σε καποια στιγμή ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια με ένα αστείο που είπε, κάνοντας τον υπόλοιπο κόσμο να μας κοιτάξει με περιέργεια. Απο αντίδραση άφησα ένα ακόμη πιο τρανταχτό γέλιο. Κάθισα 10 λεπτά στο περίπτερό του! Αγόρασα τελικά δύο- τρια λουλούδια. Μου έκανε και έκπτωση! Τον χαιρέτησα εγκάρδια και έφυγα.
Στάθηκα λίγο παράμερα, μια κυρία πλησίασε τον ίδιο υπάλληλο και με ύφος 15 καρδιναλλίων άρχισε να τον πυρπολεί με ερωτήσεις για τις τριανταφυλλιές χωρίς καν να τον κοιτάξει. Μετά από μισή ώρα ακατάλυπτου διαλόγου και εξειδικευμένων (τάχα) ερωτήσεων σουρεαλιστικού περιεχομένου στις οποίες ο υπάλληλος προσπαθούσε να απαντήσει για να σταθεί επάξια στο ύψος των περιστάσεων, η κυρία με ξινισμένο ύφος απεφάνθη ότι δεν της άρεσαν οι τριανταφυλιές του, γιατι δεν είχαν ανοιγμένο ούτε ένα μπουμπούκι για αυτό και τις πούλαγε φθηνά! Του έκανε μια προσβλητική παρατήρηση για την "βρώμικη" εμφάνισή του και εφυγε αγέρωχα όπως είχε έρθει,φτιάχνοντας τα φρεσκοβαμμένα μαλλιά της με τα γέρικα χέρια της, τα γεμάτα δαχτυλίδα και βραχιόλια, αφήνοντας άναυδο τον υπάλληλο που είχε παρει και πάλι το σκυθρωπό του ύφος του, ο οποίος συνέχισε την δουλειά που είχε αφήσει στη μέση. Πιθανόν να το έκανε και στο επόμενο περίπτερο που θα πήγαινε! Πιθανόν...
Λίγο αργότερα την είδα να παρακαλάει να αγοράσει(στην διπλάσια τιμή) μια άρρωστη από ωίδιο και περονόσπορο τριανταφυλιά (η ειδήμων!!!) αλλά με υπεροχα άνθη, από έναν υπάλληλο καθαρό και περιποιημένο που δεν της έδινε καμμία μα απολύτως καμμία σημασία.
Φεύγοντας απο εκεί χωρις να το σκεφτώ σιγοψιθύρισα (σύμφωνα με τη προσφιλή μου συνήθεια τελευταία)έναν στιχο τραγουδιού:
"...να ρχεται το καθε τσόλι να ρωτάει σ αυτή την πόλη πόσο παει, πόσο πάει, πόσο πάει το μαλλί"

ΥΓ.Γιατι άραγε έγραψα αυτό το post? Τι μου θυμίζει να δεις....τι μου θυμίζει....

Στο βάλτο του μυαλού μου!

"Ακόμα μια ουράνια μέρα..."
Οχι δεν ειμαι η Γουίννι απο τις "Ευτυχισμένες μέρες" του Μπέκετ, αν και τελευταία ολο και πιο πολλά κοινά σημεία με αυτήν ανακαλύπτω στον εαυτό μου. Αυτό το πελώριο βουνό απο σκουπίδια που κοντεύει να με πνίξει, έχει κάνει το μυαλό να βουλιάζει στο βάλτο της απραξίας και της αδράνειας. Προσπαθώ σαν κι αυτή να ακονίσω το πνεύμα (πριν το παραδώσω) επιτελώντας εργασίες άσκοπες, ξεστομίζοντας φράσεις ανούσιες χωρίς ειρμό για όποιον δεν γνωρίζει και όποιον δεν αντιλαμβάνεται! Ισως και για μένα να μην έχουν κανενα νόημα πια όπως παλιά, αλλά η συνεχής επανάληψή τους αναπαράγει ένα πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν, βοηθώντας με να αντιμετωπίσω το επερχόμενο μέλλον.
Δεν είναι ότι αδυνατώ είναι ότι αρνούμαι! Μια άρνηση απέναντι σε κάθε τι που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία καταστροφικό ή τεχνιέντως αστραφτερό και ανεπανάληπτο!
Είναι απο εκείνες τις μέρες που η σκέψη καταλαμβάνει ολόκληρο το είναι, που η σκέψη αναλαμβάνει το ρόλο της πράξης μέσα στην απόλυτη απραξία που την χαρακτηρίζει. Μπορώ και το κάνω ευθαρσώς (ή θρασυδείλως)να σκέφτομαι ασίγαστα για μέρες ολόκληρες , να σκέφτομαι άτακτα και ακούραστα. Να στεκομαι ώρες ολόκληρες μπροστά στο θηριώδες πληκτρολόγιο και τη γιγαντιαία οθόνη του δαιμονισμένου laptop μου και να μην μπορώ να κάνω φράσεις τις λάθρες σκέψεις μου. Μπορώ να βρίσκω άλλοθι και δικαιολογίες (οπως αυτό εδώ το blog) για να αποφύγω οτιδήποτε συγγενεύει με αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. Και μόνο αυτή η λέξη καθιστά την κάθε ενέργειά μου a priori άκυρη και αγευστη!
Είναι οι μέρες που ότι κι αν γράφω καταλήγει να είναι ανόητο, αμφίσημο και ποταπό!
"Καλός μόνο για ύπνο..."
Και είναι αλήθεια! Οι καναπέδες γίνονται μέρη καθαγίασης και ο ύπνος τελετουργία! Δεν σταματώ ακόμα και σε αυτούς τους μικρούς διακοπτόμενους αμέτρητους μέσα στη μέρα μικρούς υπνάκους να σκέφτομαι για το τι θα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω και δεν το κάνω όχι απο αντίδραση αλλα γιατι απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Κοιμάμαι σκεπτόμενος και σκέπτομαι κοιμώμενος σε μια ατέρμονη εναλλαγή αυτών των συγγενικών καταστάσεων!
Και ακόμα όταν επειχειρώ να γράψω κάτι...οτιδήποτε, είναι περισσότερο σαν όνειρο με εφιαλτικές προεκτάσεις παρά σαν μια πραγματική πραγματικότητα!
"Ε, λοιπον αυτό που βρίσκω τόσο θαυμάσιο, ω μα τι έκτακτο το ότι δεν περνάει μέρα θα λέγαμε με το παλιό στύλ, το παλιό στύλ, σχεδόν ούτε μέρα χωρίς κάποια προσθήκη στη γνώση κάποιου οσοδήποτε μηδαμινή, si minime, the addition I mean, η προσθήκη εννοώ δεδομένου ότι κάποιος κάνει την προσπάθεια. Και εάν για ανεξήγητο κάποιο λόγο περαιτέρω προσπάθεια δεν είναι δυνατή, ε λοιπόν απλώς κλείσε τα μάτια, κλείσε τα μάτια και περίμενε να ρθει η μέρα, the happy day..."
Η αλήθεια είναι ότι ελπίζω σε αυτή τη μέρα όποτε κι αν ερθει! Γιατί θα έρθει...τη βλέπω στον ορίζοντα όσο κι αν το οπτικό μου πεδίο περιορίζεται απο το σωρό των σκουπιδιών όσο κι αν το μυαλό μου βαλτώνει στο έλος της άπραχτης σκέψης! Δεν έχει σημασία αν ερεθίζομαι από τα υγρά φυτά που δόλια μπλέκονται στα πόδια μου και με κρατούν ακίνητο, δεν έχει σημασία που οι οργασμοί είναι αλεπάλληλοι και συνεχώς εντονότεροι. Παντα ελπίζω σε αυτή την ευτυχισμένη μέρα της αποκόλλησης από την τωρινή μου ευτυχία! Ανεφχαρίστητη αυτή η ανθρώπινη φυλή...ναι το έχω ξαναπεί!
"Μυαλά ή μαλλιά; θα βουρτσίσω τα μαλλιά και θα χτενίσω τα μαλλιά; Ακούγεται κάπως άτοπον!Εσυ τι θα έλεγες Γουίλλι; Εσύ τι θα έλεγες Γουίλλι μιλώντας για τις τρίχες σου; Μυαλά ή μαλλιά;"
Είναι απο τις ερωτήσεις που μπορούν να με βασανίζουν ασταμάτητα κυρίως γιατι δεν μπορώ να δώσω μια ικανοποιητική απάντηση. Ειναι απο τις ερωτήσεις που με κάνουν ενίοτε αν και σπανια να αποφεύγω να χτενιστώ το πρωι μην τυχόν και χάσω κάποια τρίχα από τα μυαλά μου (ή τα μαλλιά μου;) και καταστεί αδύνατη οποιαδήποτε επανάκληση ή ανακληση (πε)περασμένης σκέψης. Σκέψης που τρέμω μην τυχόν και χαθεί κάπου στο πάτωμα ή στο σιφόνι του νιπτήρα. Ειναι κάτι που με δυσκολία θα αποδεχόμουν ως ατυχές γεγονός τουτέστιν ατύχημα! Χτενίζομαι μόνο όταν θέλω να ξεχάσω και τελευταία γίνεται ολο και συχνότερα!
"Words Words Words fail...λόγια λόγια , λέξεις, λέξεις, λέξεις, οι λέξεις φθίνουν, οι λέξεις αδυνατίζουν εξασθενούν εξαντλούνται τελιώνουν...words fail...οι λέξεις φθείρονται φθίνουν...words words words λογια λέξεις λεξεις λεξεις οι λέξεις...fail...φθινουν εξαντλούνται εξασθενούν μειούνται εξαντλούνται εξαντλούνται εγκαταλείπουν les mots vous lachent οι λέξεις σε παρατούν είναι φορές που και ακόμα αυτές σε εγκαταλείπουν..."
Τι αλλο μπορώ να πω εγώ; Μόνο να περιμένω τον βάλτο να κυριαρχήσει τα πάντα γύρω μου, να τον μάθω, να τον εξερευνήσω μέχρι το τέλος για να τον νικήσω με ευκολία. Ισως και να μην τα καταφέρω. Δεν θα πω ότι προσπάθησα θα πω ότι απετυχα και θα αποδεχτώ την ήττα μου!Θα χαρώ και Θα τραγουδήσω...
"Ω ναι, πραγματι αυτή ειναι μια ευτυχισμένη μέρα! Happy days are here again! Αλλη μια ευτυχισμένη μέρα στη μνήμη, ώ τι ωραία μέρα θα μείνει! Αλλη μια ευτυχισμένη μέρα, ακόμα μια ωραία μέρα!Τελος πάντων...ως τώρα!"
Το προσκαιρον του πραγματος....
Αναμένω...

ΥΓ. Ευχαριστώ Ρούλα, η μετάφρασή σου ακόμα με συντροφεύει...μετά απο τόσα χρόνια!

Πόση ανοησία υπάρχει στον κόσμο;

Εξοργισμένος απο την κατάντια που μπορει να περιέλθει ένας άνθρωπος προσπαθώ εδώ και μέρες να καθησυχάσω το μυαλό μου σκεπτόμενος ότι η ζωή του καθενός είναι προσωπική και καμμία παρέμβαση τρίτων δεν είναι επιτρεπτή παρά μόνο στο επίπεδο της φιλικής υποστήριξης, άντε και σε κάποιες συμβουλές χωρίς να έχουν τη μορφή της νουθεσίας η της ύπουλης χειραγώγησης.
Ομως...
Πόσο μπορεις να μείνεις αμέτοχος όταν βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα να αναλώνονται σε σχέσεις ακούσιας εξάρτησης με καταστοφικά αποτελέσματα; Το να είσαι αυτοκαταστροφικός έχει επικρατήσει πια να θεωρείται προσόν και κανοντάς το παντιέρα να διαλαλείς το περίεργον και αλλοπρόσαλον της υπαρξής σου θεωρώντας σε ξεχωριστό, ιδιόμορφα jazz τύπο καθόλα εναρμονισμένο σε έναν κόσμο που απαρτίζεται από χαρακτήρες alternative συμπεριφορών.
Ενα έχω να πω....ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!!
Δεν μπορώ να νοήσω ότι υποψιασμένα αν μη τι άλλο άτομα με λίγα ή πολλά χρόνια στην πλατη τους -χωρίς αυτό να είναι αλλοθι ή κάποια άλλη ιδιαίτερη ένδειξη- επίτρέπουν στον εαυτό τους τόση μα τόση ηλιθιότητα!!!
Πως είναι δυνατόν να έχει κάποιος τόση χαμηλή αυτοεκτίμηση, καμμιά αξιοπρέπεια, ίχνος αυτογνωσίας και να μην αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπος με τον οποίο κατα τύχη και όχι ευσυνείδητα, διάλεξε να μοιραστεί τη ζωή του, είναι κλινικά ψυχοπαθής, κοινωνικά αποβλημένος, επαγγελματικά αποτυχημένος, συναισθηματικά ανάπηρος και κουβαλάει πάνω του πληγές πόνους και ιστορία που ακόμα και αυτός ο Μακιαβέλλι θα ένιωθε μαθητούδι μπροστά του! Πως μπορείς να εθελοτυφλείς πιστεύοντας -και μόνο γιατι αυτός σε έχει πεισει- ότι ξόφλησες σαν άνθρωπος αρνούμενος να δεις την πραγματικότητα θεωρώντας ότι μόνο αυτός και μόνο αυτός ο άνθρωπος σου αντιστοιχεί, δεχόμενος μοιρολατρικά μια λάθος στιγμή γνωριμίας και ατυχούς συνέχειας αυτής.
Πως μπορει να μην βλέπεις τα δείγματα φυλαργυρίας, αναισθησίας, δόλιας και ύπουλης συμπεριφοράς που μόνο σκοπό έχουν την πλήρη εξόντωση και καταστροφή σου.
Ποιος μύθος και ποιος θρύλος θα δικαιώσει τόση ανοησία;
Οι λέξεις λιγοστεύουν τελειώνουν ωχριούν μπροστά σε τόση ηλιθιότητα. Και λυπάμαι, όχι γιατι συμβαίνουν αυτά τα πράγματα αλλά γιατι υπάρχουν μερικοί που τα επιτρέπουν τα ανέχονται και τα καλλιεργούν. Δεν θα γίνω σωτήρας κανενός αλλά μπορώ να γίνω επικριτής και αγενής ακόμα σε ανθρώπους που αγαπώ ακόμα κι αν με αυτό τον τρόπο τους χάσω για πάντα. Καλύτερα να μην ξέρω όντας απών παρά να ξέρω όντας παρών! Η άγνοια σώνει τις περισσότερες φορές, έστω και αν θεωρείται άμετρα εγωιστικό.
Ακούτε εσεις έξω; ή στο βρόντο μιλάω.
Δύσκολη εποχή για χιονάτες και βασιλόπουλα! Μακάρι το κτήνος που κρύβουμε μέσα μας να ξυπνήσει κάποτε, φτάνουν πια οι πρίγκηπες που ειναι στην ουσία βάτραχοι!
Στο δάσος τα νεκρά δέντρα ξέρουν και πέφτουν κατάχαμα, στις πόλεις οι νεκροί χαρακτήρες συντηρούνται όσο δεν υπαρχουν "τσεκούρια" να τους "διαμελίσουν"! Οσο υπαρχουν ζώντα υποστηρίγματα να σώνουν τον αθλιο έτσι κι αλλιώς εαυτό τους!
Πότε θα ηχήσουν οι σάλπιγγες? Πότε θα ξυπνήσουν μερικοί απο τον αιώνιο ύπνο τους?
Θεεεεεε.......

Χαμένος στα σαββατοκύριακα!!

Η δυσλεξία της επιθυμίας και η απομόνωση του πάθους μέσα σε άηχες φράσεις και άστοχες πράξεις πολλές φορές με καταστροφικά αποτελέσματα οδήγησαν και αυτή τη βδομάδα σε ένα πολλά υποσχόμενο σαββατοκύριακο. Οχι ότι επιμένω πια σε μια πιο ευοίωνη έκβαση, έχω σταματήσει τις προσπάθειες καιρό τώρα , προσδοκώ όμως σε μια ξαφνική εξέλιξη, σε κάτι ανέλπιστο και ασυνήθιστο ή σε κάτι απελπιστικά συνηθισμένο αναμενόμενο αλλά και γοητευτικό συνάμα!
Δεν είναι που φοβάμαι να μιλήσω, δεν είναι που αρνούμαι να φωνάξω πέρα απο τον ορίζοντα, στις παρυφές εκείνου του βουνού που αγέρωχα στέκεται χρόνια τώρα για να το καθυποτάξω. Ποιος μπορει εξ άλλου να εξημερώσει τη φύση; ποιος μπορει να κυριαρχήσει πάνω της χωρίς να υποστεί τις συνέπειες μια τόσο υβριστικής πράξης;
Αλλο ένα σαββατοκύριακο έρχεται για να με οδηγήσει σε ένα δημιουργικό αδιέξοδο, και σε μια ένδοξη πάλι με το τίποτα.
Θα χαθώ πάλι μέσα σε συγκεχυμένες ρήσεις, ενεργοπαθητικά ρήματα, ατυχείς επιθετικούς προσδιορισμούς και φράσεις που δεν γίνονται κατανοητές προτάσεις. Πρόστυχα ευλαβικές σκέψεις, λόγια, λέξεις που χάνονται στον άνεμο κυρίως τα Σάββατα για να επανέλθουν ως κήβδιλες προσευχές ξωτικών και μικρών δαιμόνων τα πρωινά των Κυριακών.
Δεν είναι που δεν ξέρω που και πως να απευθυνθώ, δεν είναι που δεν θυμάμαι οικεία κακά και αλλότριες ευτυχίες. Ποιος μπορεί εξάλλου να κατηγορήσει κάποιον που δεν μπορει να διαχωρίσει το όνειρο απο την πραγματικότητα;
Αλλο ενα σαββατοκύριακο έρχεται μετα βαϊων και κλάδων...και ένας άλλος Χριστός θα μπεί στην πόλη των ουρανών για να δοξασθεί να συλληφθεί να μαστιγωθεί να σταυρωθεί να πεθάνει και να αναστηθεί...και παντα θα υπάρχει ένας απιστος Θωμάς για να το αμφισβητήσει και να αμφισβητηθεί ακόμα και απο την ίδια του την ύπαρξη.
Δεν μπορώ τις συγκρίσεις, είμαι το αντίθετο του ολοφάνερου και το όμοιο του απόκρυφου,έστω κι αν ακόμα είναι χαμένο στο βυθό της Νεκράς θάλασσας.
Μη δίνετε σημασία... είναι φορές που λέω ότι θα πρέπει να γράφω πιο κατανοητά και διόλου δυσνόητα ... το προσπαθώ... και τελικά νομίζω ότι το καταφέρνω...ίσως όχι για τους πολλούς αλλά το καταφέρνω.
Είμαι ήδη χαμένος σε ένα ακόμη σαββατοκύριακο....έχει ήδη αρχίσει να βρέχει.... ο θόρυβος της βροχής όπως και ένα ενοχλητικό τραγούδι που δεν καταλαβαίνω το νόημα των στίχων του, καλύπτουν την αηχη κραυγή μου που έτσι κι αλλιώς δεν θα έσπαγε ποτέ το φράγμα της σιωπής.
Η ουσία δεν βρίσκεται στο νόημα αλλά διάσπαρτη πίσω από τις λέξεις, σε σημεία που ανθρώπου μάτι δεν φτάνει με ευκολία γιατι συνήθως περνά και προσπερνά αδιάφορα. Και το μόνο που με θυμώνει είναι η αδιαφορία....μπορεις να με αγαπήσεις, να με μισήσεις , να με βρίσεις, ίσως και να σε αφήσω να με χτυπήσεις, μόνο μην αδιαφορήσεις...αυτό θα με σκοτώσει...πίσω απο τις λέξεις λοιπόν και ο υποψιασμένος φίλος ή εχθρός θα νιώσει!
Δεν ειμαι για τους πολλούς είναι αλήθεια, θα το ήθελα όμως!
Αλλο ένα σαββατοκύριακο έχει έρθει και ο νοών νοείτω!

Εν αρχη ην ο λόγος....

Το απρόσωπον του πραγματος...
Καθένας έχει την παραμύθα που τον βολεύει. Αυτή που φτιάχνει στο κεφάλι του και τη ζει καθημερινά. Προσωπικά μ αρέσουν οι παραμύθες. Τις αναζητάω,τις κατασκευάζω και πολλές φορές τις προσαρμόζω σε άτομα, λάθος τις περισσότερες φορές. Μια χαρά είμαι με τις παραμύθες που κατασκευάζω και ειμαι συνεπής προς αυτές. Τις προσέχω και τις συντηρώ. Για όσο παει. Οσο ο απέναντι με κάνει και τις πιστεύω δεν έχω κανένα πρόβλημα, παρασύρομαι και ξεχνιέμαι. Αρκεί να μη μου τη χαλάσει. Να μη μου κάνει τη στραβή και μου τη χαλάσει. Τότε γίνομαι killer. Μπορώ να σκοτώσω και να σκοτωθώ κι εγώ μαζί. Εχω πεθάνει έτσι άπειρες φορές και πάλι ζωντανεύω έτοιμος για την επόμενη παραμύθα που θα μου εξάψει τη φαντασία. Μ αρέσει να μου μιλάνε να με παραμυθιάζουν με ένα σωρό ιστορίες μύθους και θρύλους.Δεν με ενδιαφέρει το ψέμα ή η αλήθεια, αρκεί να είσαι καλός παραμυθάς. Εκστασιάζομαι,φθάνω σε οργασμό, χάνομαι ανάμεσα σε γραμμές λέξεις, λόγια και λάγνες επιθυμίες. Με το μυαλό μου φθάνω το παραμύθι στα άκρα, εκεί που κανείς δεν μπορει να αμφισβητήσει και να διαψεύσει. Μεθάω με τα γυναικεία πλανέματα, ζαλίζομαι με την αντρική αδιαφορία, διψάω για εκείνη τη στιγμή που ασυναίσθητα θα με βάλει στον άλλον κόσμο....στον κόσμο που η δική μου ανηθικότητα θα είναι η επιτομή της ηθικής για τους υπόλοιπους.
Στον κοσμο που η πίστη δεν θα συγχέεται με τη θρησκοληψία...ναι είμαι πιστός αλλά οχι θρησκόληπτος.
Είμαι πιστός κυρίως στους ανθρώπους, για την ακρίβεια είμαι πιστός στους άνδρες και στις γυναίκες σε οποιοδήποτε επίπεδο σχέσης και επικοινωνίας. Δεν είμαιι όμως ευκολόπιστος...ίσως είμαι λίγο αθώος αλλά σε καμμία περίπτωση αδαής. Μπορεί να με καταφέρεις και να με κάνεις να δω την παγίδα σαν λούνα παρκ και να μη νιωσω τον κίνδυνο...να μπερδέψω την απειλή με την υπόσχεση...ειμαι επιρρεπής στην τέχνη και σε όλους τους τεχνίτες. Οχι οχι σαν αλλοθι αλλά σαν κίνητρο!
Ναι μ αρέσουν οι παραμύθες όσο φροντίζεις να με κρατάς εν εγρηγόρση και εν επιφυλακή... οσο καταφέρνεις να με κάνεις να βλέπω τον κόσμο με τα μάτια κλειστά...κι εκεί κάπου στην ακρη των χειλιών μου να νιωσω την πίκρα του δικού σου φιλιού...
Είναι μεσάνυχτα...και τα μάτια κλείνουν...κάπου μέσα σε ενα άλλο δωμάτιο ενα κορμί περιμένει να πλαγιάσω δίπλα του και δεκάδες άλλα θα ήθελαν να με είχαν κοντά τους...αδυνατώ αλλά ελπίζω!
Ειναι σχεδόν ξημέρωμα και λέω να αφήσω το λόγο να μεγαλουργήσει μέσα στη σιωπή...για μια ακόμη φορά!
Θα είμαι εδώ για όποιον με ζητήσει...ετσι απρόσωπα...συνεπής πάντα σε αυτό που κατασκέυασα για τον εαυτό μου σε δημόσια έκθεση.
Θα σας ξαναβρώ...αναμεσα σε θρύλους, μύθους και ανείπωτες περιπέτειες
Ειθε.....
???