Ανάγνωσμα...

Αν και λίγο παλιό ίσως ν' αξίζει...αν σας αρέσουν τα υπαρξιακά θρίλερ!!!

Τι είπατε...?

Ναι, δεν έχω τίποτα να πω...
Οχι γιατι δεν συμβαίνει τίποτα στη ζωή μου αλλά γιατι συμβαίνουν τόσα πολλά, που είναι αδύνατον να χωρέσουν σε μερικές αράδες.
Θα μπορούσα να πω για τις πολύπλευρες ενασχολήσεις μου και τις αναμενόμενες κοσμοϊστορικές αλλαγές που επιφυλάσσει το επαγγελματικό μου μέλλον,
θα μπορούσα να εξυμνήσω την επιμονή μου που αν και καθυστερημένα θα επιβραβευθεί πανηγυρικά σε λίγες ημέρες,
θα μπορούσα να καταραστώ την κακή μου τύχη (σε ορισμένους τομείς) που πολλές φορές με παιδεύει και όχι με ασήμαντες συνέπειες,
θα μπορούσα να βαυκαλίζομαι με την ηθελημένη νωθρή απραξία μου, δικαιολογώντας τη καλλιτεχνική μου φύση,
θα μπορούσα να αστειεύομαι προκαλώντας το γέλιο ή να προκαλώ το ενδιαφέρον με ιστορίες πεπερασμένες (χωροχρονικά και πνευματικοψυχολογικά), ξορκίζοντας έτσι ένα παρελθόν που θέλω να ξεχάσω (ή να διαιωνίσω), ένα παρόν που φοβάμαι να αντιμετωπίσω (κι έτσι να το παραφράζω) και ένα μέλλον που ελπίζω να με ανταμείψει(αν δεν με καταστρέψει τελικά),
θα μπορούσα να κάνω όλα αυτά ή άλλα τόσα... αφόρητα ανούσια ή απελπιστικά ουσιαστικά!
Προτιμώ μερικές φορές τη σιωπή ή την λιτή έκφρασή της με λέξεις.
Ισως είναι και η αδυναμία μου να δω κατάματα τις εξελίξεις και να τις εκτιμήσω δεόντως και αποτελεσματικά!
Μένω εδώ, άφωνος (και εκπληκτος) τις περισσότερες φορές, εκφράζοντας μόνο μια παράλληλη πραγματικότητα και αναμένοντας την επιστροφή (μου) στη διαύγεια αφού η ομίχλη που καλύπτει το μυαλό μου δεν έχει διαλυθεί...ακόμα!!

Η φωτιά του μυαλού και το ψύχος της ψυχής!

Η ζωή θέλει θυσίες. Δεν το πίστεψα. Έτσι αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να γεννηθώ. Ήταν όμως η πρώτη και η μοναδική θυσία που έκανα. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι να έχω υποβάλει τον εαυτό μου σε μια τέτοια επώδυνη δοκιμασία. Ποτέ δεν δυσκόλεψα, ποτέ δεν επιβάρυνα την από πριν ταλαιπωρημένη ύπαρξή μου. Δεν πίστεψα σε κανένα επουράνιο ή υποχθόνιο θεό. Δεν εξομολογήθηκα ποτέ (γιατί το κάνω τώρα;) Δεν άπλωσα ποτέ τα χέρια, μόνο άρπαζα όποιο χέρι μου προσφερόταν οικειοθελώς, χωρίς πίεση, χωρίς να το ζητήσω. Δεν έδωσα σημασία στις αλήθειες των παιδικών παραμυθιών, στα λόγια ανόητων σοφών και άπειρων ηλικιωμένων. Δεν ακολούθησα τις συμβουλές κανενός ερημίτη, δε δοκίμασα τα φίλτρα κανενός αλχημιστή, δεν είπα τα ξόρκια καμιάς μάγισσας. Δε συνάντησα κανέναν κι όμως με αποπλάνησαν επιτήδειοι τυχοδιώκτες, πλανόδιοι πωλητές, και πολλά υποσχόμενες πόρνες. Περιπλανήθηκα μέρες, νύχτες, χρόνια ολόκληρα. Δεν έβλεπα αλλά τυφλώθηκα απ τα πολύχρωμα φώτα, τους μεγάλους δρόμους και τις πολυτελείς βιτρίνες. Δεν άκουγα αλλά με μέθυσαν άγριες μουσικές, σαρκοφάγες νότες, αδυσώπητα βέλη στίχων. Δεν γευόμουν αλλά αφέθηκα σε ανάλατες απολαύσεις και άγευστες πανδαισίες. Δεν άγγιζα άνθρωπο αλλά ένιωσα όλη την γύμνια τους, όλον τον ιδρώτα του κορμιού τους. Γεννήθηκα και πέθανα εκατομμύρια φορές....άλλες τόσες θάφτηκα βαθιά στο χώμα για να αναστηθώ με περισσότερη δύναμη και ορμή για να συνεχίσω μπροστά. Περίεργο αλλά έζησα, όπως έζησα, όπως εξακολουθώ να ζω, όπως θα ζω για όσο χρόνο αποφασίσω. Έτσι αδύναμος όπως είμαι. Τι σημασία έχει; Ήρθα από το πουθενά και δεν είχα κανένα σκοπό. Στάθηκα τυχερός και άτυχος μαζί. (Πως τα κατάφερα αλήθεια;)
Ονειρεύτηκα πολύ, τόσο πολύ που ξέχασα να ζήσω πραγματικά. Καθισμένος στις πίσω θέσεις ενός συνοικιακού κινηματογράφου που έπαιζε παλιές ασπρόμαυρες ταινίες και επίκαιρα περασμένων εποχών. Με την ψευδαίσθηση ενός κομπάρσου ότι κάποτε θα γίνει πρωταγωνιστής. Πειθόμενος στις εντολές κάποιου αποτυχημένου σκηνοθέτη συνέχιζα να παραμένω καθηλωμένος στη θέση μου χωρίς να μπορώ να μπορώ να αντιδράσω, έστω και λίγο, χωρίς να μπορώ να διεκδικήσω ούτε καν την ελάχιστη αμοιβή ή , αν θέλετε, την ανταμοιβή μου για όλον αυτόν τον χρόνο που ξόδεψα γεμίζοντας με κάποιο είδος ζωής το άψυχο κινηματογραφικό κάδρο. Και περίμενα....και περίμενα...περίμενα το τέλος που τόσο αργούσε να έρθει. Σχεδόν το αποζητούσα, βαθιά μέσα μου, ενδόμυχα με όλη τη δύναμη της αποκοιμισμένης ψυχής μου.

Αυτή η ψυχή...Πότε έπεσε σε λήθαργο δεν μπορώ να προσδιορίσω, μπορώ όμως να πω ότι ήταν μακρύ το διάστημα που έμεινε έτσι, άπραγη, χωρίς θέληση και επιθυμία, χωρίς να ελπίζει, χωρίς να ποθεί, χωρίς να αγαπά, να μισεί, χωρίς να μπορεί να αισθανθεί τίποτα που να της δίνει χαρά, λύπη, χωρίς τίποτα να την πονά. Η μάλλον όχι… πονούσε, ναι, είμαι σίγουρος ότι πονούσε, έστω κι αν ποτέ αυτός ο πόνος δεν έγινε κραυγή, δεν έγινε ούτε καν λυγμός. μόνο ένα βλέμμα έγινε καρφωμένο στο κενό καρφωμένο στον τοίχο. Και τι έμεινε; Ένας κόμπος έμεινε εκεί βαθιά μέσα μου, ένας κόμπος άλυτος που δεν ήλπιζε σε κανέναν ερχομό κανενός Αλέξανδρου, να έρθει αποφασιστικά και να τον κόψει, δεν ήλπιζε σε τίποτα. απλώς υπήρχε και μεγάλωνε περιφρουρούμενος από αγγέλους έκπτωτους και μη , διατηρώντας έτσι την παγωνιά, το ψύχος της ψυχής.