Η φωτιά του μυαλού και το ψύχος της ψυχής!

Η ζωή θέλει θυσίες. Δεν το πίστεψα. Έτσι αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να γεννηθώ. Ήταν όμως η πρώτη και η μοναδική θυσία που έκανα. Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι να έχω υποβάλει τον εαυτό μου σε μια τέτοια επώδυνη δοκιμασία. Ποτέ δεν δυσκόλεψα, ποτέ δεν επιβάρυνα την από πριν ταλαιπωρημένη ύπαρξή μου. Δεν πίστεψα σε κανένα επουράνιο ή υποχθόνιο θεό. Δεν εξομολογήθηκα ποτέ (γιατί το κάνω τώρα;) Δεν άπλωσα ποτέ τα χέρια, μόνο άρπαζα όποιο χέρι μου προσφερόταν οικειοθελώς, χωρίς πίεση, χωρίς να το ζητήσω. Δεν έδωσα σημασία στις αλήθειες των παιδικών παραμυθιών, στα λόγια ανόητων σοφών και άπειρων ηλικιωμένων. Δεν ακολούθησα τις συμβουλές κανενός ερημίτη, δε δοκίμασα τα φίλτρα κανενός αλχημιστή, δεν είπα τα ξόρκια καμιάς μάγισσας. Δε συνάντησα κανέναν κι όμως με αποπλάνησαν επιτήδειοι τυχοδιώκτες, πλανόδιοι πωλητές, και πολλά υποσχόμενες πόρνες. Περιπλανήθηκα μέρες, νύχτες, χρόνια ολόκληρα. Δεν έβλεπα αλλά τυφλώθηκα απ τα πολύχρωμα φώτα, τους μεγάλους δρόμους και τις πολυτελείς βιτρίνες. Δεν άκουγα αλλά με μέθυσαν άγριες μουσικές, σαρκοφάγες νότες, αδυσώπητα βέλη στίχων. Δεν γευόμουν αλλά αφέθηκα σε ανάλατες απολαύσεις και άγευστες πανδαισίες. Δεν άγγιζα άνθρωπο αλλά ένιωσα όλη την γύμνια τους, όλον τον ιδρώτα του κορμιού τους. Γεννήθηκα και πέθανα εκατομμύρια φορές....άλλες τόσες θάφτηκα βαθιά στο χώμα για να αναστηθώ με περισσότερη δύναμη και ορμή για να συνεχίσω μπροστά. Περίεργο αλλά έζησα, όπως έζησα, όπως εξακολουθώ να ζω, όπως θα ζω για όσο χρόνο αποφασίσω. Έτσι αδύναμος όπως είμαι. Τι σημασία έχει; Ήρθα από το πουθενά και δεν είχα κανένα σκοπό. Στάθηκα τυχερός και άτυχος μαζί. (Πως τα κατάφερα αλήθεια;)
Ονειρεύτηκα πολύ, τόσο πολύ που ξέχασα να ζήσω πραγματικά. Καθισμένος στις πίσω θέσεις ενός συνοικιακού κινηματογράφου που έπαιζε παλιές ασπρόμαυρες ταινίες και επίκαιρα περασμένων εποχών. Με την ψευδαίσθηση ενός κομπάρσου ότι κάποτε θα γίνει πρωταγωνιστής. Πειθόμενος στις εντολές κάποιου αποτυχημένου σκηνοθέτη συνέχιζα να παραμένω καθηλωμένος στη θέση μου χωρίς να μπορώ να μπορώ να αντιδράσω, έστω και λίγο, χωρίς να μπορώ να διεκδικήσω ούτε καν την ελάχιστη αμοιβή ή , αν θέλετε, την ανταμοιβή μου για όλον αυτόν τον χρόνο που ξόδεψα γεμίζοντας με κάποιο είδος ζωής το άψυχο κινηματογραφικό κάδρο. Και περίμενα....και περίμενα...περίμενα το τέλος που τόσο αργούσε να έρθει. Σχεδόν το αποζητούσα, βαθιά μέσα μου, ενδόμυχα με όλη τη δύναμη της αποκοιμισμένης ψυχής μου.

Αυτή η ψυχή...Πότε έπεσε σε λήθαργο δεν μπορώ να προσδιορίσω, μπορώ όμως να πω ότι ήταν μακρύ το διάστημα που έμεινε έτσι, άπραγη, χωρίς θέληση και επιθυμία, χωρίς να ελπίζει, χωρίς να ποθεί, χωρίς να αγαπά, να μισεί, χωρίς να μπορεί να αισθανθεί τίποτα που να της δίνει χαρά, λύπη, χωρίς τίποτα να την πονά. Η μάλλον όχι… πονούσε, ναι, είμαι σίγουρος ότι πονούσε, έστω κι αν ποτέ αυτός ο πόνος δεν έγινε κραυγή, δεν έγινε ούτε καν λυγμός. μόνο ένα βλέμμα έγινε καρφωμένο στο κενό καρφωμένο στον τοίχο. Και τι έμεινε; Ένας κόμπος έμεινε εκεί βαθιά μέσα μου, ένας κόμπος άλυτος που δεν ήλπιζε σε κανέναν ερχομό κανενός Αλέξανδρου, να έρθει αποφασιστικά και να τον κόψει, δεν ήλπιζε σε τίποτα. απλώς υπήρχε και μεγάλωνε περιφρουρούμενος από αγγέλους έκπτωτους και μη , διατηρώντας έτσι την παγωνιά, το ψύχος της ψυχής.