Monday, February 13, 2006

Ακου να σου πω...

Γι αυτά που ρίσκαρες...

Ακου να σου πω εσένα που επέλεξες να κρυφτείς γιατι απλά δεν μπορείς να διαχειριστείς την επωνυμία σου αντάξια και επάξια δίπλα σε ανθρώπους που στην πρόσφεραν απλόχερα!
Εσύ που δεν μπορείς να αρθρώσεις μια κουβέντα γιατι κατάλαβες πως οι λέξεις σου είναι φτωχές μπροστά στον χείμαρο της προτωτυπίας και της χρυσοποίκιλτης φαντασίας. Που επελεξες τη σιωπή γιατι ο θόρυβος σε κάνει να θυμάσαι ποιος είσαι και τι ζητάς.
Εσύ που νόμιζες οτι δημιουργούσες και ευφάνταστα κεντούσες όνειρα για να γίνουν θύμισες και αναμνήσεις...αλλά το μόνο που πέτυχες ήταν να συντηρείς και να διατηρείς εφιάλτες που σε ταλάνιζαν χρόνια, που χρόνια θα σε τιμωρούν!
Ακου να σου πω εσένα που η όψη σου έγινε στάχτη και η φωνή σου άνεμος, εσένα που το σώμα σου έγινε αλάτι και το άγγιγμά σου λήθη.
Εσύ που νόμιζες πως είχες την ικανότητα να βρεις και να βρεθείς, να κυνηγήσεις και να κυνηγηθείς, να κατακτήσεις και να κατακτηθείς, να πλανέψεις και να πλανευτείς!
Πόσο μικρό ανάστημα επέδειξες! Πόσο ανύπαρκτη ορμή!
Θα 'πρεπε να μη σου πρέπονται χαρές ούτε φιλιά και χάδια! Δεν θα πρεπε να χες αυτια για μουσικές και στιχους, ούτε και μάτια θα πρεπε χρώματα για να βλέπεις. Γιατι ποτέ σου δεν τα εκτίμησες και ούτε σου αξίζουν.
Δεν ήσουν τίποτα σπουδαίο γιατι δεν έχεις τίποτα αληθινό! Δεν ξέρω καν αν υπάρχεις, αν ποτέ υπήρξες και αν πρόκειται να υπάρξεις στο μέλλον...δεν ξέρω γιατι σε μνημονεύω τώρα! Είναι που πάντα είχα μια έμμονη ιδέα με τα αερικά και τα φάσματα.
Δεν είσαι τίποτα περισσότερο αλλα καταφέρνεις με επιτυχία να γίνεσαι πολλά λιγότερα! Είναι το μόνο ταλέντο που σου αναγνωρίζω!
Είμαι σίγουρος πως μετά απο ένα λεπτό δεν θα σε θυμάμαι πια, μετά απο μια ώρα θα είσαι παρελθόν και μετά απο μια μέρα θα πάρεις τη θέση που πάντα σου άξιζε μέσα στην ανωνυμία!
Δεν ήσουν έρωτας (κι ουτε μπορείς να γίνεις) ήσουν (απλα) κρεββάτι...ένα ακομα ηδονικό (ναι) μα αγευστο κρεββάτι!

Ακου να σου πω εσένα που στοιχιωσες για λίγο κι ανεπαίσθητα το μυαλό και το σωμα μου...ΕΧΑΣΕΣ...και το κολασμένα ευχάριστο είναι πως το ξέρεις!!!!



...και τελικά δεν άξιζαν!!

11 Comments:

Blogger Mikrouli said...

(σιωπηλή ηχώ)

7:04 PM  
Blogger Storyteller said...

morgana: και που να με γνωριζες....χε χε χε

μικρούλι: words fail....sometimes

10:38 PM  
Blogger Giramondo said...

gloup...

3:29 PM  
Blogger ViSta said...

Sorry αλλα τοσο ανεπαισθητο δεν μπορει να ηταν, αλλιως δεν θα ερχοταν τωρα αυτος ο χειμαρος...

Σε αυτη την περιπτωση, κουραγιο, ο θυμος ειναι η τριτη φαση αντιδρασης μετα το χωρισμο, και ερχεται πριν τον επαναπροσανατολισμο...

Τι ομορφο ομως για μενα, να βλεπω καποιον που μπορει να χρησιμοποιει τοσο καλα τις λεξεις. Ακουσα τον ηχο που κανει το χερι κοβοντας τον αερα την στιγμη του χαστουκιου...

1:40 PM  
Blogger Storyteller said...

giramondo:να σου φέρω λίγο νερό μη μας πνιγείς!

morgana: εύκολα θα γινόταν αυτό!

vista: το αποτέλεσμα δέν είναι πάντα και ενδεικτικό για την επισήμανση της αιτίας!! νομίζω?
Thnx για τα ωραία σου λόγια!

5:35 PM  
Blogger ViSta said...

Storyteller για δες παλι με εβαλες σε σκεψεις σημερα...
Την καλημερα μου :-)

1:05 PM  
Blogger Λαμπρούκος said...

Καλέ εσείς είστε ποιητής!!!

1:21 PM  
Blogger Storyteller said...

vista: απαντησα στο blog σου! φιλιαααααααα

λαμπρούκο: Καλώς ήρθες! ε κάτι είμαστε όλοι...σωστα?

10:11 PM  
Blogger Marina said...

Δεν πείθεις ότι η (έστω και εφήμερη) σχέση δεν άξιζε. Αν δεν ήταν τίποτα για σένα γιατί ξεσπαθώνεις τόσο άγρια? Ισως είχες επενδύσει στο άτομο αυτό και απογοητεύτηκες?

1:59 PM  
Blogger Storyteller said...

marina...πορρω απέχω!

2:28 PM  
Blogger Katerina ante portas said...

Τάδε έφη, ένας ευαίσθητος παραμυθάς..
Σε λίγο ξημερώνει άλλη μέρα, λαμπερή είπαν.

3:45 AM  

Post a Comment

<< Home