Τι είπατε...?

Ναι, δεν έχω τίποτα να πω...
Οχι γιατι δεν συμβαίνει τίποτα στη ζωή μου αλλά γιατι συμβαίνουν τόσα πολλά, που είναι αδύνατον να χωρέσουν σε μερικές αράδες.
Θα μπορούσα να πω για τις πολύπλευρες ενασχολήσεις μου και τις αναμενόμενες κοσμοϊστορικές αλλαγές που επιφυλάσσει το επαγγελματικό μου μέλλον,
θα μπορούσα να εξυμνήσω την επιμονή μου που αν και καθυστερημένα θα επιβραβευθεί πανηγυρικά σε λίγες ημέρες,
θα μπορούσα να καταραστώ την κακή μου τύχη (σε ορισμένους τομείς) που πολλές φορές με παιδεύει και όχι με ασήμαντες συνέπειες,
θα μπορούσα να βαυκαλίζομαι με την ηθελημένη νωθρή απραξία μου, δικαιολογώντας τη καλλιτεχνική μου φύση,
θα μπορούσα να αστειεύομαι προκαλώντας το γέλιο ή να προκαλώ το ενδιαφέρον με ιστορίες πεπερασμένες (χωροχρονικά και πνευματικοψυχολογικά), ξορκίζοντας έτσι ένα παρελθόν που θέλω να ξεχάσω (ή να διαιωνίσω), ένα παρόν που φοβάμαι να αντιμετωπίσω (κι έτσι να το παραφράζω) και ένα μέλλον που ελπίζω να με ανταμείψει(αν δεν με καταστρέψει τελικά),
θα μπορούσα να κάνω όλα αυτά ή άλλα τόσα... αφόρητα ανούσια ή απελπιστικά ουσιαστικά!
Προτιμώ μερικές φορές τη σιωπή ή την λιτή έκφρασή της με λέξεις.
Ισως είναι και η αδυναμία μου να δω κατάματα τις εξελίξεις και να τις εκτιμήσω δεόντως και αποτελεσματικά!
Μένω εδώ, άφωνος (και εκπληκτος) τις περισσότερες φορές, εκφράζοντας μόνο μια παράλληλη πραγματικότητα και αναμένοντας την επιστροφή (μου) στη διαύγεια αφού η ομίχλη που καλύπτει το μυαλό μου δεν έχει διαλυθεί...ακόμα!!