Στο βάλτο του μυαλού μου!

"Ακόμα μια ουράνια μέρα..."
Οχι δεν ειμαι η Γουίννι απο τις "Ευτυχισμένες μέρες" του Μπέκετ, αν και τελευταία ολο και πιο πολλά κοινά σημεία με αυτήν ανακαλύπτω στον εαυτό μου. Αυτό το πελώριο βουνό απο σκουπίδια που κοντεύει να με πνίξει, έχει κάνει το μυαλό να βουλιάζει στο βάλτο της απραξίας και της αδράνειας. Προσπαθώ σαν κι αυτή να ακονίσω το πνεύμα (πριν το παραδώσω) επιτελώντας εργασίες άσκοπες, ξεστομίζοντας φράσεις ανούσιες χωρίς ειρμό για όποιον δεν γνωρίζει και όποιον δεν αντιλαμβάνεται! Ισως και για μένα να μην έχουν κανενα νόημα πια όπως παλιά, αλλά η συνεχής επανάληψή τους αναπαράγει ένα πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν, βοηθώντας με να αντιμετωπίσω το επερχόμενο μέλλον.
Δεν είναι ότι αδυνατώ είναι ότι αρνούμαι! Μια άρνηση απέναντι σε κάθε τι που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία καταστροφικό ή τεχνιέντως αστραφτερό και ανεπανάληπτο!
Είναι απο εκείνες τις μέρες που η σκέψη καταλαμβάνει ολόκληρο το είναι, που η σκέψη αναλαμβάνει το ρόλο της πράξης μέσα στην απόλυτη απραξία που την χαρακτηρίζει. Μπορώ και το κάνω ευθαρσώς (ή θρασυδείλως)να σκέφτομαι ασίγαστα για μέρες ολόκληρες , να σκέφτομαι άτακτα και ακούραστα. Να στεκομαι ώρες ολόκληρες μπροστά στο θηριώδες πληκτρολόγιο και τη γιγαντιαία οθόνη του δαιμονισμένου laptop μου και να μην μπορώ να κάνω φράσεις τις λάθρες σκέψεις μου. Μπορώ να βρίσκω άλλοθι και δικαιολογίες (οπως αυτό εδώ το blog) για να αποφύγω οτιδήποτε συγγενεύει με αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. Και μόνο αυτή η λέξη καθιστά την κάθε ενέργειά μου a priori άκυρη και αγευστη!
Είναι οι μέρες που ότι κι αν γράφω καταλήγει να είναι ανόητο, αμφίσημο και ποταπό!
"Καλός μόνο για ύπνο..."
Και είναι αλήθεια! Οι καναπέδες γίνονται μέρη καθαγίασης και ο ύπνος τελετουργία! Δεν σταματώ ακόμα και σε αυτούς τους μικρούς διακοπτόμενους αμέτρητους μέσα στη μέρα μικρούς υπνάκους να σκέφτομαι για το τι θα ΕΠΡΕΠΕ να κάνω και δεν το κάνω όχι απο αντίδραση αλλα γιατι απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Κοιμάμαι σκεπτόμενος και σκέπτομαι κοιμώμενος σε μια ατέρμονη εναλλαγή αυτών των συγγενικών καταστάσεων!
Και ακόμα όταν επειχειρώ να γράψω κάτι...οτιδήποτε, είναι περισσότερο σαν όνειρο με εφιαλτικές προεκτάσεις παρά σαν μια πραγματική πραγματικότητα!
"Ε, λοιπον αυτό που βρίσκω τόσο θαυμάσιο, ω μα τι έκτακτο το ότι δεν περνάει μέρα θα λέγαμε με το παλιό στύλ, το παλιό στύλ, σχεδόν ούτε μέρα χωρίς κάποια προσθήκη στη γνώση κάποιου οσοδήποτε μηδαμινή, si minime, the addition I mean, η προσθήκη εννοώ δεδομένου ότι κάποιος κάνει την προσπάθεια. Και εάν για ανεξήγητο κάποιο λόγο περαιτέρω προσπάθεια δεν είναι δυνατή, ε λοιπόν απλώς κλείσε τα μάτια, κλείσε τα μάτια και περίμενε να ρθει η μέρα, the happy day..."
Η αλήθεια είναι ότι ελπίζω σε αυτή τη μέρα όποτε κι αν ερθει! Γιατί θα έρθει...τη βλέπω στον ορίζοντα όσο κι αν το οπτικό μου πεδίο περιορίζεται απο το σωρό των σκουπιδιών όσο κι αν το μυαλό μου βαλτώνει στο έλος της άπραχτης σκέψης! Δεν έχει σημασία αν ερεθίζομαι από τα υγρά φυτά που δόλια μπλέκονται στα πόδια μου και με κρατούν ακίνητο, δεν έχει σημασία που οι οργασμοί είναι αλεπάλληλοι και συνεχώς εντονότεροι. Παντα ελπίζω σε αυτή την ευτυχισμένη μέρα της αποκόλλησης από την τωρινή μου ευτυχία! Ανεφχαρίστητη αυτή η ανθρώπινη φυλή...ναι το έχω ξαναπεί!
"Μυαλά ή μαλλιά; θα βουρτσίσω τα μαλλιά και θα χτενίσω τα μαλλιά; Ακούγεται κάπως άτοπον!Εσυ τι θα έλεγες Γουίλλι; Εσύ τι θα έλεγες Γουίλλι μιλώντας για τις τρίχες σου; Μυαλά ή μαλλιά;"
Είναι απο τις ερωτήσεις που μπορούν να με βασανίζουν ασταμάτητα κυρίως γιατι δεν μπορώ να δώσω μια ικανοποιητική απάντηση. Ειναι απο τις ερωτήσεις που με κάνουν ενίοτε αν και σπανια να αποφεύγω να χτενιστώ το πρωι μην τυχόν και χάσω κάποια τρίχα από τα μυαλά μου (ή τα μαλλιά μου;) και καταστεί αδύνατη οποιαδήποτε επανάκληση ή ανακληση (πε)περασμένης σκέψης. Σκέψης που τρέμω μην τυχόν και χαθεί κάπου στο πάτωμα ή στο σιφόνι του νιπτήρα. Ειναι κάτι που με δυσκολία θα αποδεχόμουν ως ατυχές γεγονός τουτέστιν ατύχημα! Χτενίζομαι μόνο όταν θέλω να ξεχάσω και τελευταία γίνεται ολο και συχνότερα!
"Words Words Words fail...λόγια λόγια , λέξεις, λέξεις, λέξεις, οι λέξεις φθίνουν, οι λέξεις αδυνατίζουν εξασθενούν εξαντλούνται τελιώνουν...words fail...οι λέξεις φθείρονται φθίνουν...words words words λογια λέξεις λεξεις λεξεις οι λέξεις...fail...φθινουν εξαντλούνται εξασθενούν μειούνται εξαντλούνται εξαντλούνται εγκαταλείπουν les mots vous lachent οι λέξεις σε παρατούν είναι φορές που και ακόμα αυτές σε εγκαταλείπουν..."
Τι αλλο μπορώ να πω εγώ; Μόνο να περιμένω τον βάλτο να κυριαρχήσει τα πάντα γύρω μου, να τον μάθω, να τον εξερευνήσω μέχρι το τέλος για να τον νικήσω με ευκολία. Ισως και να μην τα καταφέρω. Δεν θα πω ότι προσπάθησα θα πω ότι απετυχα και θα αποδεχτώ την ήττα μου!Θα χαρώ και Θα τραγουδήσω...
"Ω ναι, πραγματι αυτή ειναι μια ευτυχισμένη μέρα! Happy days are here again! Αλλη μια ευτυχισμένη μέρα στη μνήμη, ώ τι ωραία μέρα θα μείνει! Αλλη μια ευτυχισμένη μέρα, ακόμα μια ωραία μέρα!Τελος πάντων...ως τώρα!"
Το προσκαιρον του πραγματος....
Αναμένω...

ΥΓ. Ευχαριστώ Ρούλα, η μετάφρασή σου ακόμα με συντροφεύει...μετά απο τόσα χρόνια!