Όλοι καλλιεργούν τον μύθο τους!
Γνώρισα την απόλυτη παγωνιά του ψύχους. Έλκηθρα ταράνδων έσυραν το κορμί μου πάνω σε απέραντες παγωμένες θάλασσες. Ζευγάρωσα με τη χιονοθύελλα. Υποσχόμενη αμύθητους κρυστάλλους, την ακολούθησα βαθιά στον παγετώνα...μέχρι το τέρμα! Μέχρι εκεί όπου η Γέφυρα του Πειρασμού ένωνε μα και χώριζε απ’ την αχανή έρημο. Πρόδωσα! Υπνωτίστηκα απ’ το κάλεσμα της ζέστης. Ερωτεύτηκα τα θέλγητρα της καυτής άμμου. Ενώθηκα με πρόστυχες ανεμοθύελλες, παραλήρησα στον οργασμό της δίψας! Έλιωσα, ανήμπορος να προστατευθώ από την αλήθεια του ήλιου. Χάθηκα. Καραβάνια Βεδουίνων με εναπόθεσαν στην όαση της λήθης. Ξεδίψασα με το νερό της λησμονιάς, ξαπόστασα στη σκιά του χρόνου!
Δεν φταίω εγώ που δεν εκπλήσσομαι απο τους ανθρώπους πλέον,
Αυτά διηγήθηκε ο Storyteller και ήταν ώρα 3:00 PM
Πού χάθηκες; Εύχομαι να είσαι καλά :)
..απρόβλεπτοι, ε; χμ.. καλά...
Τι καλά που έσπασες την σιωπή σου...:-) Ενδιαφέρον blog...
Rodia, Vista...είναι πάντοτε χαρά μου που σας ξαναβρίσκω...δια μικρόν ή δια μεγάλον!!!
Προσκυνώ!
Νόμιζα ότι είχα σχολιάσει και εγώ..Τέλος πάντων γερνάω..
Πάνω στα καλωσορίσματα, έφτασαν και οι διακοπές! Το Σεπτέμβρη πάλι! ;)