Απλά (δεν) λες πως...

Και ενώ είμαι εν τω μέσω εξελίξεων που οχι μόνο δεν μου εγγυώνται την μελλοντική μου ηρεμία και ειρήνη αλλά τουναντίον επιτείνουν την "δημιουργική ανασφάλεια" μιας παρατεινόμενης ανολοκλήρωσης σχεδίων και σχέσεων, έρχονται να προστεθούν "ειδήσεις" απο τον "έξω κόσμο" που χωρίς να με εκπλήτουν, με κάνουν για μια ακόμα φορά να καταλήγω σε (λάθος;) συμπεράσματα, κάτι που δεν μου είναι αρεστό, ούτε ακόμη και όταν πρόκειται για έκθεση πανελληνίων εξετάσεων!

Λες πως δεν νοείται ένας άνθρωπος να έχει εγκλωβιστεί μέσα στις σελίδες του διαδικτύου και πεισματικά ν αρνείται
ν αντιμετωπίσει ανθρώπους και καταστάσεις, που ο ίδιος προκαλεί και δημιουργεί αντίστοιχα (ερήμην και εν αγνοία του(ς), με την πλασματική συμπεριφορά του, μέσα σε μια πλασματική πραγματικότητα , θυμώνοντας πλασματικά, χαίροντας πλασματικά και εν παση περιπτώση ζώντας πλασματικά σε όλα τα επίπεδα που κανονικά ταιριάζουν σε μια κατα τα άλλα "ζωντανη ανθρώπινη υπόσταση", δίνοντας άλλο νόημα σε έννοιες όπως (ενδεχόμενη) συμπάθεια και φιλία, (πιθανό) έρωτα και σεξ, ιδίως όταν όλα αυτά εκπορεύονται ως ενέργειες απο άτομα που εμπρακτα έχουν αποδείξει την διαφορετικότητά τους ανάμεσα σε άλλες περιπτώσεις που έχουν μπλεχτει στους ιστούς μιας πλασματικής "αράχνης! Λες απλά... δε νοείται!

Λες πως δεν γίνεται να κοιμάται ερωτευμένος το βράδυ και να διατείνεται ότι ο έρωτας που βιώνει δεν έχει τέλος και οτι οι ημερομηνίες λήξης ξαφνικά έχουν εξαφανιστεί απο προσώπου γης , ακόμα και απο τα σακουλάκια του μπαρμπα -Στάθη, καθ ολη τη διάρκεια της νύχτας όμως να μην μπορεί να κοιμηθεί γιατί ο "έρωτάς του" ειναι αρκετά έξυπνος για αυτόν, ξέρει 5 ξένες γλώσες (ακόμα και Ιαπωνικά), έχει γυρίσει όλον τον κόσμο (απο τη Βραζιλία μέχρι την Ιαπωνία), παίρνει περισσότερα χρήματα απο αυτόν στη δουλειά, είναι όμορφος, αγαπητός σε όλους, είναι εμπειρος σεξουαλικά. Λες πως δεν γίνεται να τον βρίσκει το πρωινό -επαληθεύοντας έτσι το ανέκδοτο "αει γαμήσου εσύ και ο γρύλος σου"- να καθαρίζει το σπίτι σαν υστερική σπιτονοικοκυρά σε απόγνωση και η πρωτη κουβέντα που έχει να πει στον (πρώην πλέον) "έρωτά του" να ειναι: " Μαζεψέ τα και φύγε (απο τη ζωή μου) γιατι ροχαλίζεις (κάτι που ο "έρωτάς του" αποδεδειγμένα δεν έκανε, αλλά κάτι έπρεπε να βρει για να δικαιολογήσει την ψυχοπάθειά του και όχι τη μαλακία του, o LUNATIC!!) Λες απλά... δεν γίνεται!

Λες πως δεν μπορεί να είναι (ανείπωτα και κρυφά) ερωτευμένος το ένα λεπτό και το αμέσως επόμενο να τρέχει να κρυφτεί στην πιο βαθειά σπηλιά επειδή "κάποιος" του εξέφρασε συναισθήματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί (και που δεν μπόρεσε ποτέ να εκφράσει), σκεφτόμενος ότι την τελευταία φορά που πήγε να το κάνει, ο υποκριτικά τότε "ανέπαφος έρωτάς του" είχε " πάρει" στο παρελθόν "την άμμο της θαλάσσης" και ακόμα εκδικείται " την πουτάνα" που τόλμησε να τον κοροϊδέψει με το να τοποθετεί αυτόν τον τωρινό "κάποιον" στο ωραιότατο βάθρο της φιλίας (θου Κύριε...) βασανίζοντάς τον ουσιαστικά, γιατί ξέρει ότι ποτέ δεν θα αρνηθεί οτιδήποτε προέρχεται από αυτόν. Λες πως δεν μπορεί να πειραματίζεται με διάφορους έρωτες έχοντας ως καβάντζα αυτόν τον "κάποιον" που ξέρει ότι δεν θα τον αφήσει και του πουλά έρωτες και λουλούδια και μόλις βρει την επόμενη καλή καβάντζα να πετά την αξιομνημόνευτη ατάκα: "θα μπορούσες να μη βρίζεις τουλάχιστον" , όταν αυτός ο "κάποιος" ξέσπασε με μια ελαφριά (κατα τα άλλα) βρισιά και αποχώρησε διακριτικά! Λες απλά... δεν μπορεί!

Λες πως αποκλείεται όλη τη βραδιά να μιλούσε με τόσο πάθος για Ιστορία της Τέχνης (κάτι ανάμεσα σε Μονέ, Μανέ, Ρέμπραντ με λίγες δόσεις Καραβάτζιο για να δικαιολογήσει το μυστήριο και το σκοτάδι στο βλέμμα του) για να καταλήξει (με το ίδιο πάθος) σε αναφορές σε χαρισματικούς ηγέτες και τους ικανούς στρατηγούς που τους στήριζαν απο την εποχή του Αλέξανδρου (ναι του Μεγάλου) μέχρι και του Ιουστινιανού (ναι του Βυζαντίου) ενώ δεν γέμιζε το μάτι για τόσο ψαγμένος έτσι όπως σέρβιρε ποτά καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας στο μπαρ που δούλευε ή που του ανήκε (που να θυμάται κανεις μετά το 20ο ποτό). Λες πως αποκλείεται αυτός ο ευαίσθητος "έρωτας" να αναλώθηκε σε αυτή την τόσο μεγάλη συζήτηση ακόμα και αφού εκλεισε το μπαρ και συνόδεψε το "θυμα" στο σπίτι του και αφού παρακάλεσε να κοιμηθεί μαζί του αυτή τη βραδιά (στο σπίτι του "θύματος") το μονο που τον ενδιέφερε ήταν να χύσει με μια δεξιοτεχνική (κατα τα άλλα) πίπα (απο το "θύμα") και χωρίς να ανταποδώσει την ευχαρίστηση που έλαβε ούτε καν με ένα φίλι ή έστω με ένα χάδι (η επαναλαμβανόμενη κίνηση πανω-κάτω του κεφαλιου "του θύματος" απο το χέρι του "ερωτα" δεν υπολογίζεται ως χάδι...ετσι;) να γυρίσει και να κοιμηθεί για να φύγει το άλλο πρωι αφού πήρε μια γερή δόση πρωϊνού (που ετοίμασε το "θύμα" αφου ένα δεύτερος γύρος πίπας δεν κατέστη εφικτός) και απο τότε να κάνει τον κινέζο ή μάλλον τον μαλάκα, σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα! Λες απλά...αποκλείεται!



Δεν λες, όμως, οτι δεν είναι δυνατόν να περιμένεις συγκεκριμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις απο ανθρώπους που δεν ξέρεις, που δεν ήξερες ποτέ και που ενδεχομένως ποτέ δεν θα μάθεις ,που ο χρόνος ή η ώρα έφεραν ξαφνικά μπροστά σου (όπως...) για να παίξουν έναν ρόλο φίλου , εραστή, περαστικού ή συνοδοιπόρου και εσύ να απαιτείς απο αυτό το πολυπαθές " σύμπαν" (μπλιαχ) να συνομωτίσει (μπλιαχ μπλιαχ) και να σε ανταμείψει για την αρχική δική σου καλή πρόθεση , η οποία μπορεί εξ άλλου να γίνει κάποτε η αιτία για το χειρότερο έγκλημα ever! Απλά... δεν το λες!


...Indeed!!