Ανθοκομική έκθεση

Πέρασα μια βόλτα απο την ανθοκομική εκθεση στην πλατεία Κοτζιά. Έβλεπα τους υπαλλήλους να προσπαθούν να διαφημίσουν την πραμάτια τους , όσο μπορούσαν καλύτερα...όλα αυτά τα...φυτά με τα φύλλα τους, τα άνθη τους, τα αγκάθια τους, τους καρπούς τους κλπ, αλλά και όλους αυτούς τους υποψήφιους αγοραστές, νοικοκυρές, γιαγιάδες, straight και gay ζευγάρια, αργόσχολους κλπ, σχολιάζοντας, πιάνοντας, μυρίζοντας,αγοράζοντας ή προσπερνώντας.
Κοίταξα από περιέργεια να δώ αν κάποιος από όλους αυτούς τους ανθρώπους γελάει αν αστειεύται, κοίταξα να δώ αν κάποιος χαίρεται με όλη αυτή τη διαδικασία... όλοι φαινόντουσταν σοβαροί, προσηλωμένοι στον σκοπό τους, πολλοί ήταν μάλιστα μουτρωμένοι και κουρασμένοι απο την προσπάθεια.Κι εγώ δεν πήγαινα πίσω...κάπως έτσι θα φαινόμουν σε αυτούς που με έβλεπαν.Ασχετα αν κανείς δεν έδινε σημασία ή δεν το παρατήρησε! Κι όμως δεν είμαι έτσι στην πραγματικότητα! Το αντίθετο θα έλεγα!
Πήγα να αγοράσω μερικά λουλούδια από ένα περίπτερο που αντικειμενικά ήταν πολύ φροντισμένο με πολύ καλής ποιότητας φυτά...και αρκετά φτηνά. Φώναξα τον υπάλληλο που εκείνη την ώρα μεταφύτευε σκυθρωπός καποια βοτάνια. Τα χέρια του ήταν βρώμικα και τα νύχια του μαύρα. Του μίλησα απο την αρχή με οικειότητα , αστειεύτηκα, χαζολόγησα. Ο υπάλληλος ξαφνικά φωτίστηκε και ενεργοποιήθηκε έγινε πιο πρόθυμος να με εξυπηρετήσει! Μου έδωσε διάφορες συμβουλές αλλά και αστειεύτηκε μαζί μου! Σε καποια στιγμή ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια με ένα αστείο που είπε, κάνοντας τον υπόλοιπο κόσμο να μας κοιτάξει με περιέργεια. Απο αντίδραση άφησα ένα ακόμη πιο τρανταχτό γέλιο. Κάθισα 10 λεπτά στο περίπτερό του! Αγόρασα τελικά δύο- τρια λουλούδια. Μου έκανε και έκπτωση! Τον χαιρέτησα εγκάρδια και έφυγα.
Στάθηκα λίγο παράμερα, μια κυρία πλησίασε τον ίδιο υπάλληλο και με ύφος 15 καρδιναλλίων άρχισε να τον πυρπολεί με ερωτήσεις για τις τριανταφυλλιές χωρίς καν να τον κοιτάξει. Μετά από μισή ώρα ακατάλυπτου διαλόγου και εξειδικευμένων (τάχα) ερωτήσεων σουρεαλιστικού περιεχομένου στις οποίες ο υπάλληλος προσπαθούσε να απαντήσει για να σταθεί επάξια στο ύψος των περιστάσεων, η κυρία με ξινισμένο ύφος απεφάνθη ότι δεν της άρεσαν οι τριανταφυλιές του, γιατι δεν είχαν ανοιγμένο ούτε ένα μπουμπούκι για αυτό και τις πούλαγε φθηνά! Του έκανε μια προσβλητική παρατήρηση για την "βρώμικη" εμφάνισή του και εφυγε αγέρωχα όπως είχε έρθει,φτιάχνοντας τα φρεσκοβαμμένα μαλλιά της με τα γέρικα χέρια της, τα γεμάτα δαχτυλίδα και βραχιόλια, αφήνοντας άναυδο τον υπάλληλο που είχε παρει και πάλι το σκυθρωπό του ύφος του, ο οποίος συνέχισε την δουλειά που είχε αφήσει στη μέση. Πιθανόν να το έκανε και στο επόμενο περίπτερο που θα πήγαινε! Πιθανόν...
Λίγο αργότερα την είδα να παρακαλάει να αγοράσει(στην διπλάσια τιμή) μια άρρωστη από ωίδιο και περονόσπορο τριανταφυλιά (η ειδήμων!!!) αλλά με υπεροχα άνθη, από έναν υπάλληλο καθαρό και περιποιημένο που δεν της έδινε καμμία μα απολύτως καμμία σημασία.
Φεύγοντας απο εκεί χωρις να το σκεφτώ σιγοψιθύρισα (σύμφωνα με τη προσφιλή μου συνήθεια τελευταία)έναν στιχο τραγουδιού:
"...να ρχεται το καθε τσόλι να ρωτάει σ αυτή την πόλη πόσο παει, πόσο πάει, πόσο πάει το μαλλί"

ΥΓ.Γιατι άραγε έγραψα αυτό το post? Τι μου θυμίζει να δεις....τι μου θυμίζει....