Πόση ανοησία υπάρχει στον κόσμο;

Εξοργισμένος απο την κατάντια που μπορει να περιέλθει ένας άνθρωπος προσπαθώ εδώ και μέρες να καθησυχάσω το μυαλό μου σκεπτόμενος ότι η ζωή του καθενός είναι προσωπική και καμμία παρέμβαση τρίτων δεν είναι επιτρεπτή παρά μόνο στο επίπεδο της φιλικής υποστήριξης, άντε και σε κάποιες συμβουλές χωρίς να έχουν τη μορφή της νουθεσίας η της ύπουλης χειραγώγησης.
Ομως...
Πόσο μπορεις να μείνεις αμέτοχος όταν βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα να αναλώνονται σε σχέσεις ακούσιας εξάρτησης με καταστοφικά αποτελέσματα; Το να είσαι αυτοκαταστροφικός έχει επικρατήσει πια να θεωρείται προσόν και κανοντάς το παντιέρα να διαλαλείς το περίεργον και αλλοπρόσαλον της υπαρξής σου θεωρώντας σε ξεχωριστό, ιδιόμορφα jazz τύπο καθόλα εναρμονισμένο σε έναν κόσμο που απαρτίζεται από χαρακτήρες alternative συμπεριφορών.
Ενα έχω να πω....ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!!
Δεν μπορώ να νοήσω ότι υποψιασμένα αν μη τι άλλο άτομα με λίγα ή πολλά χρόνια στην πλατη τους -χωρίς αυτό να είναι αλλοθι ή κάποια άλλη ιδιαίτερη ένδειξη- επίτρέπουν στον εαυτό τους τόση μα τόση ηλιθιότητα!!!
Πως είναι δυνατόν να έχει κάποιος τόση χαμηλή αυτοεκτίμηση, καμμιά αξιοπρέπεια, ίχνος αυτογνωσίας και να μην αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπος με τον οποίο κατα τύχη και όχι ευσυνείδητα, διάλεξε να μοιραστεί τη ζωή του, είναι κλινικά ψυχοπαθής, κοινωνικά αποβλημένος, επαγγελματικά αποτυχημένος, συναισθηματικά ανάπηρος και κουβαλάει πάνω του πληγές πόνους και ιστορία που ακόμα και αυτός ο Μακιαβέλλι θα ένιωθε μαθητούδι μπροστά του! Πως μπορείς να εθελοτυφλείς πιστεύοντας -και μόνο γιατι αυτός σε έχει πεισει- ότι ξόφλησες σαν άνθρωπος αρνούμενος να δεις την πραγματικότητα θεωρώντας ότι μόνο αυτός και μόνο αυτός ο άνθρωπος σου αντιστοιχεί, δεχόμενος μοιρολατρικά μια λάθος στιγμή γνωριμίας και ατυχούς συνέχειας αυτής.
Πως μπορει να μην βλέπεις τα δείγματα φυλαργυρίας, αναισθησίας, δόλιας και ύπουλης συμπεριφοράς που μόνο σκοπό έχουν την πλήρη εξόντωση και καταστροφή σου.
Ποιος μύθος και ποιος θρύλος θα δικαιώσει τόση ανοησία;
Οι λέξεις λιγοστεύουν τελειώνουν ωχριούν μπροστά σε τόση ηλιθιότητα. Και λυπάμαι, όχι γιατι συμβαίνουν αυτά τα πράγματα αλλά γιατι υπάρχουν μερικοί που τα επιτρέπουν τα ανέχονται και τα καλλιεργούν. Δεν θα γίνω σωτήρας κανενός αλλά μπορώ να γίνω επικριτής και αγενής ακόμα σε ανθρώπους που αγαπώ ακόμα κι αν με αυτό τον τρόπο τους χάσω για πάντα. Καλύτερα να μην ξέρω όντας απών παρά να ξέρω όντας παρών! Η άγνοια σώνει τις περισσότερες φορές, έστω και αν θεωρείται άμετρα εγωιστικό.
Ακούτε εσεις έξω; ή στο βρόντο μιλάω.
Δύσκολη εποχή για χιονάτες και βασιλόπουλα! Μακάρι το κτήνος που κρύβουμε μέσα μας να ξυπνήσει κάποτε, φτάνουν πια οι πρίγκηπες που ειναι στην ουσία βάτραχοι!
Στο δάσος τα νεκρά δέντρα ξέρουν και πέφτουν κατάχαμα, στις πόλεις οι νεκροί χαρακτήρες συντηρούνται όσο δεν υπαρχουν "τσεκούρια" να τους "διαμελίσουν"! Οσο υπαρχουν ζώντα υποστηρίγματα να σώνουν τον αθλιο έτσι κι αλλιώς εαυτό τους!
Πότε θα ηχήσουν οι σάλπιγγες? Πότε θα ξυπνήσουν μερικοί απο τον αιώνιο ύπνο τους?
Θεεεεεε.......