Εν αρχη ην ο λόγος....

Το απρόσωπον του πραγματος...
Καθένας έχει την παραμύθα που τον βολεύει. Αυτή που φτιάχνει στο κεφάλι του και τη ζει καθημερινά. Προσωπικά μ αρέσουν οι παραμύθες. Τις αναζητάω,τις κατασκευάζω και πολλές φορές τις προσαρμόζω σε άτομα, λάθος τις περισσότερες φορές. Μια χαρά είμαι με τις παραμύθες που κατασκευάζω και ειμαι συνεπής προς αυτές. Τις προσέχω και τις συντηρώ. Για όσο παει. Οσο ο απέναντι με κάνει και τις πιστεύω δεν έχω κανένα πρόβλημα, παρασύρομαι και ξεχνιέμαι. Αρκεί να μη μου τη χαλάσει. Να μη μου κάνει τη στραβή και μου τη χαλάσει. Τότε γίνομαι killer. Μπορώ να σκοτώσω και να σκοτωθώ κι εγώ μαζί. Εχω πεθάνει έτσι άπειρες φορές και πάλι ζωντανεύω έτοιμος για την επόμενη παραμύθα που θα μου εξάψει τη φαντασία. Μ αρέσει να μου μιλάνε να με παραμυθιάζουν με ένα σωρό ιστορίες μύθους και θρύλους.Δεν με ενδιαφέρει το ψέμα ή η αλήθεια, αρκεί να είσαι καλός παραμυθάς. Εκστασιάζομαι,φθάνω σε οργασμό, χάνομαι ανάμεσα σε γραμμές λέξεις, λόγια και λάγνες επιθυμίες. Με το μυαλό μου φθάνω το παραμύθι στα άκρα, εκεί που κανείς δεν μπορει να αμφισβητήσει και να διαψεύσει. Μεθάω με τα γυναικεία πλανέματα, ζαλίζομαι με την αντρική αδιαφορία, διψάω για εκείνη τη στιγμή που ασυναίσθητα θα με βάλει στον άλλον κόσμο....στον κόσμο που η δική μου ανηθικότητα θα είναι η επιτομή της ηθικής για τους υπόλοιπους.
Στον κοσμο που η πίστη δεν θα συγχέεται με τη θρησκοληψία...ναι είμαι πιστός αλλά οχι θρησκόληπτος.
Είμαι πιστός κυρίως στους ανθρώπους, για την ακρίβεια είμαι πιστός στους άνδρες και στις γυναίκες σε οποιοδήποτε επίπεδο σχέσης και επικοινωνίας. Δεν είμαιι όμως ευκολόπιστος...ίσως είμαι λίγο αθώος αλλά σε καμμία περίπτωση αδαής. Μπορεί να με καταφέρεις και να με κάνεις να δω την παγίδα σαν λούνα παρκ και να μη νιωσω τον κίνδυνο...να μπερδέψω την απειλή με την υπόσχεση...ειμαι επιρρεπής στην τέχνη και σε όλους τους τεχνίτες. Οχι οχι σαν αλλοθι αλλά σαν κίνητρο!
Ναι μ αρέσουν οι παραμύθες όσο φροντίζεις να με κρατάς εν εγρηγόρση και εν επιφυλακή... οσο καταφέρνεις να με κάνεις να βλέπω τον κόσμο με τα μάτια κλειστά...κι εκεί κάπου στην ακρη των χειλιών μου να νιωσω την πίκρα του δικού σου φιλιού...
Είναι μεσάνυχτα...και τα μάτια κλείνουν...κάπου μέσα σε ενα άλλο δωμάτιο ενα κορμί περιμένει να πλαγιάσω δίπλα του και δεκάδες άλλα θα ήθελαν να με είχαν κοντά τους...αδυνατώ αλλά ελπίζω!
Ειναι σχεδόν ξημέρωμα και λέω να αφήσω το λόγο να μεγαλουργήσει μέσα στη σιωπή...για μια ακόμη φορά!
Θα είμαι εδώ για όποιον με ζητήσει...ετσι απρόσωπα...συνεπής πάντα σε αυτό που κατασκέυασα για τον εαυτό μου σε δημόσια έκθεση.
Θα σας ξαναβρώ...αναμεσα σε θρύλους, μύθους και ανείπωτες περιπέτειες
Ειθε.....
???