Μέσα Ιουλίου...

Τελικά δεν είμαι σίγουρος αν οι άνθρωποι που μας περιτριγύριζαν και τράβηξαν το δρόμο χωρίς επιστροφή, μας κάνουν να λυπόμαστε για το χαμό τους ή για το ότι μεγαλώνουμε και πλησιάζουμε όλο και πιο πολύ στο δικό μας τέλος. Ισως να μην είναι ούτε αυτό. Μπορεί να είναι χίλιοι άλλοι λόγοι , ξεχωριστoί για τον καθένα.
Η αλήθεια είναι ότι φτάνουμε κάποτε στην ηλικία που όλο και πιο σπάνιες γεννήσεις υπάρχουν στο περιβάλλον μας. Ευτυχώς ακόμα βιώνω αυτή την περίοδο της ζωής μου. Οσο μεγαλώνουμε όμως οι θάνατοι συμβαίνουν όλο και πιο συχνά. Ενας ένας και με ακανόνιστη πρόοδο αποχωρούν από αυτή τη ζωή, φίλοι γνωστοί και συγγενείς. Η παρουσία τους εκλείπει από την καθημερινότητά μας. Δεν είναι όμως η απουσία τους που μας θλίβει. Για κάποιον περίεργο λόγο τις περισσότερες ώρες κυριαρχεί η αίσθηση ότι κάπου υπάρχουν όλοι αυτοί που έφυγαν, κάπου ζουν, κάνουν διακοπές, ψωνίζουν, βλέπουν τηλεόραση, θέλουν την ησυχία τους, όπως τότε που ήταν ακόμα εν ζωή και δεν τους βλέπαμε, που κάναμε μέρες ίσως και μήνες, μπορεί και χρόνια για να τους δούμε αλλά είχαμε τη σιγουριά και την ασφάλεια ότι είναι εκεί και ότι κάποτε θα τους δούμε μπροστά μας για να συνεχίσουμε από κει που σταματήσαμε, συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν για την δημιουργία ενός νέου μέλλοντος. Τώρα που το καλοσκέφτομαι η μεγαλύτερη αιτία της θλίψης μας για τους αποθανόντες είναι ότι μαζί με αυτούς πέθανε και η ευκαιρία να τους συναντήσουμε μπροστά μας και να συνδέσουμε αυτό το (ευτυχές ή οχι) παρελθόν με το (ευτυχές ή όχι) παρόν και η γένεση του μέλλοντος συμβαίνει με άλλες διαδικασίες ίσως πιο επώδυνες. Κι ετσι μένουμε μετέωροι μ ένα νοσταλγικό παρελθόν που χάθηκε ανεπιστρεπτί μαζί με αυτούς που υπήρχαν για να μας το θυμίζουν.
Δεν ξέρω κατα πόσο εγωϊστική είναι αυτή η απόψή μου κι αν φαίνεται με αυτόν τον τρόπο ότι περισσότερο χρησιμοποιούμε τους άλλους για την επιβεβαίωση της ύπαρξής μας, αλλά έτσι νομίζω ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του: Μέσα από τον άλλον και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει στην ζωή του!
Το ξέρω ότι δεν ταιριάζουν στο καλοκαίρι τέτοιες σκέψεις. Είναι ομως που "έφυγε" ο Μάκης, ο γείτονάς μου. Περίεργος τύπος, γραφική φιγούρα στην γειτονιά, με το ιδιαίτερο ψιλικατζίδικο στην Νεάπολη Εξαρχείων , λίγο παρατημένο, παραμελημένο περισσότερο από άποψη παρά από αμέλεια, με το ιδιο μοντέλο μηχανής Virago που έχω κι εγώ , η οποία στάθηκε η αφορμή να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες ώστε να με βοηθήσει να βρω μάστορα για να μου τη φτιάξει, όπως και έγινε. Από τότε λέγαμε ένα γεια, κάτι που δεν συνέβαινε τα προηγούμενα τρία χρόνια που βρίσκομαι στην περιοχή.
Πήγα στην κηδεία του, έκανε ζέστη. Του είπα το τελευταίο "γειά" . Το πρωι που θα κατέβω πάλι κάτω να ξεκλειδώσω τη μηχανή μου για να φύγω, θα περιμένω να τον δω να με κοιτά λοξά και να περιμένει να τον χαιρετήσω πρώτος εγώ για να με χαιρετήσει. Το μαγαζάκι του όμως θα είναι κλειστό με αναρτημένες απ εξω κάτι παλιές εφημερίδες, πολλές από το 1998, ποτέ δεν τις άλλαζε, λες και είχαν σημασία να μείνουν εκεί με συγκεκριμένες περασμένες ημερομηνίες. Σαν κάτι να αντιπροσώπευαν. Σαν κάτι να αναπολούσε. Ο δικός του ίσως σύνδεσμος με ένα παρελθόν που έφυγε αμετάκλητα. Ισως...
Τίποτα από αυτά όμως δεν με θλίβει.Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ένας πεθαμένος αρουραίος ανάμεσα στις χαλασμένες γλάστρες που κοσμούν το πεζοδρόμιο έξω από το μαγαζάκι του. Δεν θα ήθελα να είναι αυτός ο δικός μου σύνδεσμος με τον Μάκη. Είναι άδικο!
Για κάποιον όμως περίεργο λόγο κανείς δεν μαζεύει το πεθαμένο τρωκτικό από εκεί.
Ούτε καν εγώ...

Επιτέλους διακοπές!!!

Καλοκαίρι στο νησί

Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.

Δεν έχουμε πια βιβλία,δεν έχουμε πια τσάντες,
έχουμε μόνο κέφι,για ξάπλες στις βεράντες.

Τέρμα πια οι εκθέσεις ,εργασίες κι αφαιρέσεις,
ετοιμάσου με λαχτάρα, το μαγιό σου να φορέσεις.

Θα φύγω για ένα ταξιδάκι,να ξεπιαστώ, ν αράξω
θα πάω στ' όμορφο νησί, τη ζηλευτή τη Νάξο.


ΥΓ1. ΟΚ δεν ειναι δικό μου το ποίημα κάπου το βρήκα απλώς τα παράλλαξα λίγο προς τα καθ ημάς!
ΥΓ2. Ας με συγχωρέσουν μερικοί για την ασυνέπειά μου...ξέρουν αυτοί, αλλά για τις επόμενες δέκα μέρες περίπου δεν πρόκειται να λάβουν τίποτα από εμένα, ούτε εργασία ούτε σχόλια ούτε ποίηματα ούτε ιστοριούλες...εδώ και δυο βδομάδες (αν και κρυωμένος ακόμα εξ αιτίας της ξωτικής Φλώρινας) είμαι με το σακίδιο στον ώμο και περιμένω στην εξώπορτα να φτάσει το αύριο...αισίως έφτασε και δεν το χαλαλίζω για κανέναν!
ΥΓ3. η σιωπή των ψαριών....μμμμμμμ


Καλές διακοπές σε όλους σας!!!

Ξάφνιασμα!

Δεν φταίω εγώ που δεν εκπλήσσομαι απο τους ανθρώπους πλέον,
φταίνε αυτοί που έπαψαν να είναι ενδιαφέροντες και απρόβλεπτοι!
Πετεφρή, σ ευχαριστώ που κατάφερες να γίνεις η φωτεινή εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα!

Κοίτα να δεις που με έκανε να αναρτήσω καινούριο ποστ μετά από δύο χρόνια σχεδόν!
Χρήζει περαιτερω ανάλυσης το δίχως άλλο...

Μεταξύ κωμωδίας και δράματος

Μια νοσταλγική διάθεση για μέρες αθωότητας και ευτυχίας που έφυγαν...που δεν θα ξανάρθουν ισως ποτέ.
Μια γλυκιά θλίψη για ό,τι μας έδινε χαρά και γέλιο και τώρα προκαλεί δάκρυα και μια πίκρα στο στόμα.
Μια αμήχανη χαρά για αυτά που θα αναγεννηθούν κάποτε απο τις στάχτες τους.
Μια αναπάντεχη αισιοδοξία για τις λευκές μέρες που μας περιμένουν.

...για τη χώρα μου που αρνείται συνεχώς το μέλλον της και μισεί ό,τι την εξυψώνει...
...για όλα αυτά που μας ανέδειξαν και έγιναν η κατάρα μας...
...για εκείνα που θα γίνουν κάποτε τα θεμέλια ενός άλλου ονείρου...

Εμείς οι σκιές...εμείς οι μαριονέτες...εμείς οι αστείοι...εμείς οι παλιάτσοι!!
....καλή σας μέρα...

Lets say it!!!

Μερικές φορές φτάνει μόνο μια λέξη...ως δώρο, ευχή, υπόσχεση, δέσμευση ή ως απόλυτη απελευθέρωση!
Μπορεί να είναι μια δύσκολη λέξη στο να την πεις, οπως "σ αγαπώ" ή
εύκολη στο να την προφέρεις, οπως "Supercalifragilisticexpialidocious".
Ναι ,απλά μια λέξη μπορεί να κάνει την καθημερινότητα ένα συνεχόμενο ευχάριστο όνειρο!

...σε μένα, στα σαράντα χρόνια που έφυγαν και στα άλλα σαράντα χρόνια που έρχονται (ναι, θα υπάρξουν και άλλα σαράντα μετά απο αυτά!!!)
...σε μας, που μέσα σε 9 χρόνια ζήσαμε 100 ζωές και που στα υπόλοιπα , όσα κι αν είναι, θα ζήσουμε πολύ περισσότερες!

Ποια αγάπη;

Γεννιέται σε απρόσφορα λειβάδια...
Μεγαλώνει σε χέρια που έμαθαν να μένουν άπραγα...
Τρέφεται με λέξεις...
Ξεδιψά με δάκρυα...
Ζει σε όνειρο...
Κοιμάται και σταματά να ονειρεύεται...
Ξυπνά και βασανίζει...
Βασανίζει και δυναμώνει...
Γερνά και εδραιώνεται...
Πεθαίνει και νοσταλγεί...

...σε όσους που ακόμα ψάχνουν σε πολλά υποσχόμενα σκοτάδια...

Απλά (δεν) λες πως...

Και ενώ είμαι εν τω μέσω εξελίξεων που οχι μόνο δεν μου εγγυώνται την μελλοντική μου ηρεμία και ειρήνη αλλά τουναντίον επιτείνουν την "δημιουργική ανασφάλεια" μιας παρατεινόμενης ανολοκλήρωσης σχεδίων και σχέσεων, έρχονται να προστεθούν "ειδήσεις" απο τον "έξω κόσμο" που χωρίς να με εκπλήτουν, με κάνουν για μια ακόμα φορά να καταλήγω σε (λάθος;) συμπεράσματα, κάτι που δεν μου είναι αρεστό, ούτε ακόμη και όταν πρόκειται για έκθεση πανελληνίων εξετάσεων!

Λες πως δεν νοείται ένας άνθρωπος να έχει εγκλωβιστεί μέσα στις σελίδες του διαδικτύου και πεισματικά ν αρνείται
ν αντιμετωπίσει ανθρώπους και καταστάσεις, που ο ίδιος προκαλεί και δημιουργεί αντίστοιχα (ερήμην και εν αγνοία του(ς), με την πλασματική συμπεριφορά του, μέσα σε μια πλασματική πραγματικότητα , θυμώνοντας πλασματικά, χαίροντας πλασματικά και εν παση περιπτώση ζώντας πλασματικά σε όλα τα επίπεδα που κανονικά ταιριάζουν σε μια κατα τα άλλα "ζωντανη ανθρώπινη υπόσταση", δίνοντας άλλο νόημα σε έννοιες όπως (ενδεχόμενη) συμπάθεια και φιλία, (πιθανό) έρωτα και σεξ, ιδίως όταν όλα αυτά εκπορεύονται ως ενέργειες απο άτομα που εμπρακτα έχουν αποδείξει την διαφορετικότητά τους ανάμεσα σε άλλες περιπτώσεις που έχουν μπλεχτει στους ιστούς μιας πλασματικής "αράχνης! Λες απλά... δε νοείται!

Λες πως δεν γίνεται να κοιμάται ερωτευμένος το βράδυ και να διατείνεται ότι ο έρωτας που βιώνει δεν έχει τέλος και οτι οι ημερομηνίες λήξης ξαφνικά έχουν εξαφανιστεί απο προσώπου γης , ακόμα και απο τα σακουλάκια του μπαρμπα -Στάθη, καθ ολη τη διάρκεια της νύχτας όμως να μην μπορεί να κοιμηθεί γιατί ο "έρωτάς του" ειναι αρκετά έξυπνος για αυτόν, ξέρει 5 ξένες γλώσες (ακόμα και Ιαπωνικά), έχει γυρίσει όλον τον κόσμο (απο τη Βραζιλία μέχρι την Ιαπωνία), παίρνει περισσότερα χρήματα απο αυτόν στη δουλειά, είναι όμορφος, αγαπητός σε όλους, είναι εμπειρος σεξουαλικά. Λες πως δεν γίνεται να τον βρίσκει το πρωινό -επαληθεύοντας έτσι το ανέκδοτο "αει γαμήσου εσύ και ο γρύλος σου"- να καθαρίζει το σπίτι σαν υστερική σπιτονοικοκυρά σε απόγνωση και η πρωτη κουβέντα που έχει να πει στον (πρώην πλέον) "έρωτά του" να ειναι: " Μαζεψέ τα και φύγε (απο τη ζωή μου) γιατι ροχαλίζεις (κάτι που ο "έρωτάς του" αποδεδειγμένα δεν έκανε, αλλά κάτι έπρεπε να βρει για να δικαιολογήσει την ψυχοπάθειά του και όχι τη μαλακία του, o LUNATIC!!) Λες απλά... δεν γίνεται!

Λες πως δεν μπορεί να είναι (ανείπωτα και κρυφά) ερωτευμένος το ένα λεπτό και το αμέσως επόμενο να τρέχει να κρυφτεί στην πιο βαθειά σπηλιά επειδή "κάποιος" του εξέφρασε συναισθήματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί (και που δεν μπόρεσε ποτέ να εκφράσει), σκεφτόμενος ότι την τελευταία φορά που πήγε να το κάνει, ο υποκριτικά τότε "ανέπαφος έρωτάς του" είχε " πάρει" στο παρελθόν "την άμμο της θαλάσσης" και ακόμα εκδικείται " την πουτάνα" που τόλμησε να τον κοροϊδέψει με το να τοποθετεί αυτόν τον τωρινό "κάποιον" στο ωραιότατο βάθρο της φιλίας (θου Κύριε...) βασανίζοντάς τον ουσιαστικά, γιατί ξέρει ότι ποτέ δεν θα αρνηθεί οτιδήποτε προέρχεται από αυτόν. Λες πως δεν μπορεί να πειραματίζεται με διάφορους έρωτες έχοντας ως καβάντζα αυτόν τον "κάποιον" που ξέρει ότι δεν θα τον αφήσει και του πουλά έρωτες και λουλούδια και μόλις βρει την επόμενη καλή καβάντζα να πετά την αξιομνημόνευτη ατάκα: "θα μπορούσες να μη βρίζεις τουλάχιστον" , όταν αυτός ο "κάποιος" ξέσπασε με μια ελαφριά (κατα τα άλλα) βρισιά και αποχώρησε διακριτικά! Λες απλά... δεν μπορεί!

Λες πως αποκλείεται όλη τη βραδιά να μιλούσε με τόσο πάθος για Ιστορία της Τέχνης (κάτι ανάμεσα σε Μονέ, Μανέ, Ρέμπραντ με λίγες δόσεις Καραβάτζιο για να δικαιολογήσει το μυστήριο και το σκοτάδι στο βλέμμα του) για να καταλήξει (με το ίδιο πάθος) σε αναφορές σε χαρισματικούς ηγέτες και τους ικανούς στρατηγούς που τους στήριζαν απο την εποχή του Αλέξανδρου (ναι του Μεγάλου) μέχρι και του Ιουστινιανού (ναι του Βυζαντίου) ενώ δεν γέμιζε το μάτι για τόσο ψαγμένος έτσι όπως σέρβιρε ποτά καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας στο μπαρ που δούλευε ή που του ανήκε (που να θυμάται κανεις μετά το 20ο ποτό). Λες πως αποκλείεται αυτός ο ευαίσθητος "έρωτας" να αναλώθηκε σε αυτή την τόσο μεγάλη συζήτηση ακόμα και αφού εκλεισε το μπαρ και συνόδεψε το "θυμα" στο σπίτι του και αφού παρακάλεσε να κοιμηθεί μαζί του αυτή τη βραδιά (στο σπίτι του "θύματος") το μονο που τον ενδιέφερε ήταν να χύσει με μια δεξιοτεχνική (κατα τα άλλα) πίπα (απο το "θύμα") και χωρίς να ανταποδώσει την ευχαρίστηση που έλαβε ούτε καν με ένα φίλι ή έστω με ένα χάδι (η επαναλαμβανόμενη κίνηση πανω-κάτω του κεφαλιου "του θύματος" απο το χέρι του "ερωτα" δεν υπολογίζεται ως χάδι...ετσι;) να γυρίσει και να κοιμηθεί για να φύγει το άλλο πρωι αφού πήρε μια γερή δόση πρωϊνού (που ετοίμασε το "θύμα" αφου ένα δεύτερος γύρος πίπας δεν κατέστη εφικτός) και απο τότε να κάνει τον κινέζο ή μάλλον τον μαλάκα, σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα! Λες απλά...αποκλείεται!



Δεν λες, όμως, οτι δεν είναι δυνατόν να περιμένεις συγκεκριμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις απο ανθρώπους που δεν ξέρεις, που δεν ήξερες ποτέ και που ενδεχομένως ποτέ δεν θα μάθεις ,που ο χρόνος ή η ώρα έφεραν ξαφνικά μπροστά σου (όπως...) για να παίξουν έναν ρόλο φίλου , εραστή, περαστικού ή συνοδοιπόρου και εσύ να απαιτείς απο αυτό το πολυπαθές " σύμπαν" (μπλιαχ) να συνομωτίσει (μπλιαχ μπλιαχ) και να σε ανταμείψει για την αρχική δική σου καλή πρόθεση , η οποία μπορεί εξ άλλου να γίνει κάποτε η αιτία για το χειρότερο έγκλημα ever! Απλά... δεν το λες!


...Indeed!!