Bang Bang

Μια άλλη μέρα. Και αυτός ο γνώριμος ήχος του τίποτα. Αυτη η οικεία γεύση της απουσίας και της έλλειψης. Αυτή η μνήμη της ενοχής και της μετάνοιας. Οχι δεν είναι το αμετάκλητο που θυμώνει, είναι η επανάληψη που στοιχειώνει . Μια επανάληψη που δεν είναι πια μητηρ σοφίας αλλά μητηρ βασάνων. Μια αέναη επανάληψη ίδιων επιθυμίων, επιλογών και λαθών. Ενα αναμενόμενο παρόν και ένα προβλεπόμενο μέλλον. Η ίδια ματιά σε διαφορετικά τοπία που τα κάνουν να φαίνονται απελπιστικά αδιάφορα. Βήματα πανομοιότυπα σε μια πόλη που θρηνεί την ύπαρξή της ,που χαίρεται τον τρασβεστισμό της. Δεν είναι η μιζέρια που κατακλύζει το είναι , είναι η αθλιότητα που καλύπτει το φαίνεσθαι. Είναι ο θρήνος για μια ξεχασμένη παιδική ανάμνηση που έγινε λυγμός σε μια παλιμπαιδίζουσα ωρίμανση. Πίσω απο τις βιτρίνες του ονείρου κρύβεται πια μονο ένα μακρυνό και θολό παρελθόν που απέτυχε να μετουσιωθεί ή απλώς αρνήθηκε. Η αγοραπωλησία της ψυχής ενός ηλίθιου θνητού προς σε κάποιον υποτιθέμενο Εωσφόρο είναι αδύνατη κι αυτή αφού η μοναδική ευκαιρία που είχε έφυγε ανεπιστρεπτί. Κανείς δεν χρειάζεται την χαμένη αθωότητα , κανείς δεν έχει άναγκη μια πληγωμένη παιδικότητα , μια κατεστραμμένη ζωή. Κανείς δεν λυπάται και κανεις δεν θα λυπηθεί κανέναν. Οι αόριστες ερωτήσεις γεννούν χαώδεις απαντήσεις. Αν πρέπει οπωσδήποτε να εξηγηθεί το ασαφές, τοτε θα ήταν καλύτερα να χαθούν τα λόγια , να σταματήσουν οι λέξεις να δηλώνουν το ανείπωτο. Κουράστηκα! Είναι κι αυτή η νύχτα που δεν περνάει...είναι αυτή η νύχτα που σε ζήλευε σαν έφευγες, μέχρι που σε πήρε κοντά της...για πάντα! Δεν θυμάμαι...υπήρξες?