δυο τρεις παντοφλες στο πατωμα...

Αυτές οι εμφανίσεις απο το πουθενά πάντα άρεσαν σε ανθρώπους του είδους μου, που θέλουν να κινούνται ανάμεσα στην ανυπαρξία μιας εν δυνάμει απροκάλυπτης μετάλλαξης και στην ασφάλεια μιας εκ προοιμίου αδιατάραχτης σταθεράς που συνήθως χαρίζει αν όχι την ψευδαίσθηση του ζην , τουλάχιστον την φαντασίωση του ευ ζην.
Με τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες και ένα σωρό κακουργηματικές σκέψεις και ποινικά συμπεράσματα, αφήνοντας τον πνεύμα μου στον καναπέ του σπιτιού μου μπροστά σε ένα σβηστό τζάκι, διακοσμητικής κυρίως χρήσης και το σώμα μου να ταξιδεύει μέσω διακτίνησης απο πόλη σε πόλη και από χωρίον εις χωρίον, χωρίς σκοπό και κυρίως (αλί μου!) χωρίς επιθυμίες, καταφέρνω να ξεγελώ, να υποκρίνομαι, να παρασύρω, να εκμαυλίζω και να διαφθείρω ψυχές και σώματα, που μάταια προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μεταξύ έρωτα και θανάτου, , ανάμεσα σε ένα γοερό κλάμα και ένα ξεκαρδιστικό γέλιο. Θα μπορούσα να μισήσω τον εαυτό μου αλλά προτιμώ να μισήσω τους άλλους αφού πάντα η κόλαση ειναι οι άλλοι και εγώ δεν έχω κανένα λόγοι να αμφισβητήσω τον Σαρτρ που εκτός των άλλων υπήρξε ένας απο τους λίγους ενσυνείδητα αμαθείς και καταραμένα μακάριους μιας ανελέητης αναζήτησης του απόλυτου τίποτα.
Τελικά αυτό το σπίτι είναι υπερβολικά κρύο. Οχι ότι αυτή η σκέψη είναι μέσα στις συγγραφικές μου προθέσεις αυτής της στιγμής αλλά δεν νομίζω τελικά ότι και καμμιά σκέψη είναι της τωρινής μου προθέσεως αφού το χαώδες του κουρασμένου μυαλού μου αδυνατεί να μπεί σε τάξη παρ όλο που ως λάτρης (εντάξει , όχι και τόσο πολύ) μιας παρωχημένης μυθολογίας, καρτερώ την πολυπόθητη τάξη , ανίερο τέκνο του Παντοδύναμου Χάους. Η επανάληψη λέξεων και σκέψεων μπορεί να φαίνεται ανόητη και βαρετή, αλλά δεν θα κάνω τίποτα για να αποκαλύψω ενα φωτισμένο πνεύμα ή μια ανήθικη εκκεντρικότητα. Καμία σχέση; Πολύ πιθανόν! Οι λέξεις έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Σήμερα εξ άλλου δεν έμαθα τίποτα καινούριο, πέρα από κάτι φρικτές επαναλήψεις μιας γυναικείας κακοδαιμονίας που με έβρισκαν πειστικά έκπληκτο εξασκώντας έτσι το κετακρεουργημένο υποκριτικό μου τάλαντο που κάποτε διατυμπάνιζα ως την μοναδική μου ικανότητα επικοινωνίας. Το θεωρώ ως και απίθανο να φτάσω σε ένα εκλογικευμένο συμπέρασμα και σε μια αντικειμενική αφήγηση γεγονότων και καταστάσεων με πρωταγωνιστές αληθοφανούς χαρακτήρες και ηθικά διδάγματα. Θεωρώ εξ ίσου ακατόρθωτο να αφήσω το συναίσθημα να καλύψει τα πάντα και ποτάμια υγρών να εξορμούν απο κάθε πιθανή έξοδο του ταλαιπωρημένου κρανίου μου. Θα ήθελα να διακωμωδήσω, να σατυρίσω και να χλευάσω τα πάντα, κυρίως ομως τον εαυτό μου, αλλά νομίζω ότι το έχω κάνει πολύ καλά μέχρι τώρα. Οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση σε αυτό το κείμενο θα ήταν μια προσπάθεια που θα έπεφτε σε ατέρμονο κενό.
Είπα κάτι;
Δεν νομίζω!
Ετσι κι αλλιώς βαριέμαι να διαβάζω....