Get a life guys!!

Ας αρχίσουμε με τα βασικά και τα απαραίτητα.
Για μένα το pc πάντα ήταν απαραίτητο εργαλείο δουλειάς και απο ένα σημείο και μετά ένα μέσο διασκέδασης. Αρχικά για να παίζω ατέλειωτες πασιέντζες όταν το μυαλό κολλούσε και δεν κατέβαινε τίποτα στην καρκάλα μου! Μετά ανακάλυψα άλλα παιχνίδια με πολλές και περίπλοκες πίστες που απασχολούσαν και ξεκούραζαν το μυαλό μου όταν ήταν έτοιμο να εκραγεί κι έτσι γλιτώναμε στο σπίτι τα μυαλά στην οθόνη.
Ομως πάντα είχα φίλους, φίλους καλούς, κολλητούς ή όχι με τους οποίους συναντιόμουν και συναντιέμαι για να πιούμε, να γελάσουμε μεχρι δακρύων, να φάμε σαν πούστηδες στα Friday's, να δούμε τα Oscars, Grammy, BAFTA etc μέχρι τα ξημερώματα, να χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως, να τραγουδήσουμε μέχρι να βραχνιάσουμε, να δούμε θέατρο, κινηματογράφο, το Fame Story και όλα τα realities, να κουτσομπολέψουμε μέχρι αηδίας, να πηδηχτούμε αδιαφορώντας για τα ποιος και γιατί, χωρίς κόμπλεξ και ενοχές, να τσακωθούμε μεχρι να αρχίσουν να αιμοραγούν σώματα και ψυχές και γενικά να κάνουμε ό,τι μας καυλώνει, αδιακρίτως και απροκάλυπτα.
Είχα κι έχω τη γυναίκα με την οποία διάλεξα να ζω γιατί αυτή μετά απο τόσα χρόνια είναι η καλύτερη παρέα μου και μαζί της μπορώ και γελάω ακόμα, ανάμεσα σε άλλα εκατομμύρια πραγματα!
Ακόμα και όταν στη ζωή μου μπήκε το internet αν και με απασχολούσε αρκετή ώρα (καινούριο κοσκινάκι και που να σε κρεμάσω) δεν σταμάτησα (αν και παραδέχομαι ελαφρώς λιγότερο) να με απασχολούν όλα αυτά που με απασχολούσαν πριν αν και μερικές φορές έσπαζα τα νεύρα μερικών μερικών.
Ανακάλυψα έναν κόσμο πρωτόγνωρο, ήταν φυσικό. Και τα έκανα όλα...έμπαινα σε όλα τα sites, είδα όλη την str8, gay, lesbian. bisexual,kinky, s/m πορνογραφία, αγόρασα όλα τα προϊόντα απο το amazon, e-bay, telemarketing, ακόμα και αυτά που μου ήταν παντελώς άχρηστα, έκλεισα ξενοδοχεία, εκδρομές, εισητήρια...
Τσάταρα με όλον τον κόσμο και σε απίστευτα rooms υποδυόμενος κάθ φορά και κάποιον ή κάποια άλλη. Διασκέδασα αφάνταστα, γέλασα με την καρδιά μου, τσακώθηκα χωρίς να υπάρχει λόγος, γαμησα ηλεκτρονικά, με γαμησαν ηλεκτρονικά , έκανα παρτούζες μέχρι και on line εξομολόγηση έκανα υποδυόμενος έναν παπά... και πλήρωσα πολλά πολλά λεφτά στον ΟΤΕ και για ένα διάστημα στην ΗΟL.
Μετά απο τόσο καιρό...ξεφούσκωσε κι αυτό! Κυρίως όταν αντιλήφθηκα οτι περισσότερο δακτυλογραφούσα παρα μιλούσα...συμβαίνει ακόμα times to times αλλά μόνο όταν υπάρχει οργασμός δουλειάς και πίεση! Και όταν άρχισε η ορολογία να εισχωρεί στον προφορικό μου λόγο ανεξέλεγκτα και τα greeklish ήταν τα μόνα που αναγνώριζε το Keyboard μου.
Το internet έγινε κι αυτό αντικείμενο και εργαλείο δουλειάς και μάλιστα εξαιρετικά απαραίτητο. Κράτησα κανα δυό forum όπου μπαίνω και μιλάω που και που, κράτησα μερικούς φίλους στο msn και το απο το Μάϊο του 2005 που ανακάλυψα την blogoσφαιρα... είμαι κι εδώ.
Και το βρήκα ενδιαφέρον για αυτό που είναι: ενα ηλεκτρονικό ημερολόγιο που θα έγραφα ό,τι μου κατέβαινε χωρίς κανείς να με παρεξηγήσει και χωρίς να έχω κανέναν τσολιά στα αρχίδια μου για το τι θα πω, πως θα το πω κλπ κλπ.
Χρησιμοποίησα το blog για αυτό που είναι: μια απρόσωπη έκφραση του διαφορετικού κάθε φορά εαυτού μου, που πότε είναι έτσι και πότε γιουβέτσι, που μπορεί να συνδιαλλαγεί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο αγλαρόπουστα του πεζοδρομίου και το πιο ξευτιλισμένο τραβέλι της λεωφόρου Καβάλας, με την ίδια ευκολία και χωρίς κολλήματα.
Διάλεξα να έχω σχόλια στα posts μου γιατι το βρήκα να έχει πλάκα κάποιος άλλος άγνωστος να σου γράφει αυτά που σκέφτεται για αυτά που γράφω είτε είναι μαλακίες είτε όχι! Και τελευταία αποφάσισα να αφήνω και ανώνυμους να γράφουν αποφεύγοντας αυτή την ελιτίστικη παπαριά με το Verification. Ετσι για να έχει πιο χαβαλέ το πράγμα.
Ειχα βάλει είναι αλήθεια και counter για να βλέπω πόσοι με επισκέπτονται παρασυρμένος απο τη μαλακία κάποιου άλλου blogger αλλά την έβγαλα κι αυτή.
Και μ αρέσει έτσι όπως είναι τώρα...και μ αρέσει έτσι ακριβώς...να μιλάω και να λέω παπαριές, μαλακίες, δακρύβρεχτες ιστορίες, αναθέματα, προσευχές και παραμύθια.
Αλλοτε τα καταφέρνω άλλοτε όχι...αφού δεν είναι ο σκοπός μου να γράψω κάτι για να το θαυμάσουν οι άλλοι...γράφω γιατι αυτό ξεπηδά λέφτερα μέσα απο την ψυχή μου όπως έλεγε και ο θείος-Τσέχωφ δια στόματος Τρέπλιεφ στον "Γλαρο"
Για αυτό και δεν γράφω με μεγάλη συχνότητα. Εχω να γράψω τόσα πολλά στην καθημερινότητά μου που θα ήταν υπερβολή να εγραφα κι εδώ κάθε μέρα.
Εχω να κάνω κι αλλα πράγματα απο το να γράφω και να διαβάζω τι γράφουν οι άλλοι. Και όταν το κάνω θα είναι γιατι αυτό με ξεκουράζει και με διασκεδάζει και όχι σαν υποχρέωση σε κάποιον ή σε κάτι ή για να επιβεβαιώσω ότι ΥΠΑΡΧΩ!
Υπάρχω έτσι κι αλλιώς και χωρίς το internet.
Διαβάζω ότι βγαίνουν και κάνουν blogomeetings, άνθρωποι ανόμοιοι μεταξύ τους που δεν γνωρίζονται με την ελπίδα να κάνουν νεες φιλίες και παρέες.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ? απο εδώ ψάχνετε να κάνετε νέες φιλίες; ΜΑ ΠΟΥ ΖΕΙΤΕ? επειδή γελάσατε με μερικές αράδες , επειδή κλάψατε με αλλες τόσες... επειδή καυλώσατε με μερικές φωτογραφίες, προβληματιστήκατε με τα κοινωνικά σχόλια του ενός και ενθουσιαστήκατε με τις γνωσεις του άλλου, αυτό σημαίνει ότι πληροί κάποιος τις προυποθέσεις να γίνει φίλος σου; Ξυπνήστε βρε!
Και μαθαίνω ότι βγαίνουν...ότι ταχα περνάνε μια χαρά...γελάνε, τρώνε...και μετά γυρνάνε σπίτι τους. Και? Και τίποτα!Εχω την εντύπωση πως ακόμα και όταν συναντιούνται είναι σα να τσατάρουν απο το pc τους! Και μετά; Μετά ξαναγυρνάνε όλοι στη μίζερη έτσι κι αλλιώς ζωή τους αφού οι περισσότεροι απο αυτούς (ευτυχώς όχι όλοι) δεν έχουν τίποτα άλλο που να τους κινεί το ενδιαφέρον. Ξαναμπαίνουν στα blogs με την αναμονή του επόμενου σχολιου στα posts τους και την ελπίδα της επομενης blogoσυνάντησης. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά αρχίζει και κράζει ό ένας τον άλλον απο το blog του, αστειευόμενος τάχα αλλά λέγοντας πράγματα που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν για μπουνιές και κλωτσιές.
Δέχομαι πολύ πιο εύκολα να μου πει κάποιος ότι ψάχνει ερωτικό σύντροφο για πήδημα μιας βραδιάς ή και για περισσότερο. Είναι ένα ηλεκτρονικό ψώνισμα...μια ηλεκτρονική προξενήτρα! Τα πράγματα εκεί είναι ξεκάθαρα ελεγχόμενα και προγραμματισμένα. Αν κι εκει πολλές φορές μπορούν να γίνουν πραγαμτικός εφιάλτης όπως έχει αποδείξει η πραγματικότητα για πολλούς.
Οι φίλοι όμως είναι κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό και δοκιμάζονται στην πορεία του χρόνου...μη γελιώμαστε!

Υπάρχουν ανθρωποι εδώ μέσα που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν τον εαυτο τους ανάλογα με τα πόσα σχόλια έχουν, με το πόσοι εκδότες θα ζητήσουν τα γραπτά τους, με το πόσες εφημερίδες θα δημοσιεύσουν τα γραπτά τους, με το πόσοι δημοσιογράφοι θα τους πάρουν συνέντευξη, ανάλογα με το ποσους και με ποιους θα τσακωθούν και βριστούν αλύπητα.
ΜΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ? Ποιοι έχουν blogs τελικά? Ολοι οι αποτυχημένοι της ζωής και οι ψωνισμένοι των media?

Δεν ξέρω πως είναι και τι κάνουν στη ζωή τους αλλά μπορώ να τους φανταστώ μια χαρά και ξέρω πως δεν θα πέσω και πολύ έξω.
Μήπως θα έπρεπε όλοι οι υπόλοιποι να την κάνουμε με ελαφριά πηδηματάκια?
Πολύ λίγους κανονικούς ανθρώπους έχω πιάσει εδώ μέσα που το κάνουν για την καύλα τους. Το βλέπεις απο τον τρόπο που γράφουν, απο τα σχόλια που αφήνουν, απο την οξύτητα του πνεύματός τους, απο το χιούμορ που τους διακρίνει. Δεν είμαι και σίγουρος μη λέμε κι ότι θέλουμε, δεν τους ξέρω τους ανθρώπους και πιθανότατα δεν θα τους μαθω ποτέ καλά, αλλά οι ενδείξεις που έχω με κάνουν να πιστεύω πως μια χαρά παιδιά είναι.
Τι μυαλό μπορεί να κουβαλάς όταν:
-αν και καταξιωμένος δημοσιογράφος αναδημοσιεύεις παλιά σου άρθρα για να κάνεις τον καμπόσο?
-που περιμένεις κάποιον να σε εκδώσει, σαν πουτάνα που έχει ανάγκη έναν νταβατζή
-που φαντάζεσαι δημοσιογράφους να σου παιρνουν συνεντεύξεις και μετά ψωνίζεσαι τόσο πολύ που νομίζεις οτι είσαι ο Τσαγακρουσιάνος
-Που νομίζεις οτι εισαι ο Βέλτσος ενώ δεν μπορείς να συντάξεις μια σωστή πρόταση!
-Που τελειώνεις τα posts σου με ερωτήσεις με την ελπίδα να απαντήσουν όλο και περισσότεροι (το έχω κανει κι εγώ μη νομίζετε) και αγωνιάς πόσοι θα σε δούν και παρακαλάς για αυτό!
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε blogs με ονόματα για όλα αυτά που συμβαίνουν και ακόμα περισσότερα. Ξέρουμε πολύ καλά πια, πως ποιος και τι!
Το μόνο που έχω να πω είναι οτι όλοι αυτοί είναι αξιοθρήνητοι και θλιβεροί! Ακόμα πιο θλιβεροί είναι όμως αυτοί που τους διαβάζουν και τους σχολιάζουν, τρέφοντας την ψωνάρα τους και τη ματαιοδοξία τους.



Διάβασα στο nanako κατι πολύ καλό και το παραθέτω έτσι ακριβώς:

Θέλω να προσθέσω κι άλλα ονόματα στη λίστα των αγαπημένων μου blogs. Αντ' αυτού βλέπω τη λίστα μου να λιγοστεύει. Κι αυτό με θλίβει. Δεν θέλω να διαβάζω κείμενα που εκβιάζουν τη καλή μου πρόθεση. Θα 'θελα να ήξερα πως υπάρχουν περισσότεροι που αγαπούν όσο κι εγώ τις γραμματοσειρές που εμφανίζονται στην οθόνη τους. Θα 'θελα να ξαναέβρισκα τα blogs που λένε την αλήθεια. Και να ξεχάσω αυτά που, τελικά, με θεωρούν ηλίθιο.

Λίγους πια θα διαβάζω και λίγους θα σχολιάζω. Και μόνο όταν υπάρχει μια αμφίδρομη επικοινωνία...στο οποιο επίπεδο!

Θα τα ξαναπούμε...εν καιρώ...


Μεχρι τότε...