Friday, February 03, 2006

Ασυναρτησίες!!

Ολη τη μέρα! Χωρίς σταματημό, χωρίς κενό για να ξαποστάσεις, αναλογιζόμενος μέρες που θα έρθουν πιο ευχάριστες, μέρες που έφυγαν αγωνιώντας! Αξίζει τον κόπο λες για μια προσπάθεια ακόμα,μια τελευταία προσπάθεια. Και ξαφνικα... όλα γίνονται πιο φωτεινά! Γιατί το πνεύμα προχωρά και δοκιμάζεται και ψάχνει! Και βρίσκεις δρόμους κρυφούς, δρόμους ξεχασμένους, χορταριασμένους ...εκεί σε απάτητες χώρες του μυαλού.
Και αναθαρρεύεις, γιατι οι λέξεις μπορούν ακόμα και ζουν μέσα σου και αποκτούν το νόημα που τους πρέπει και που τους αξίζει. Και προσπαθείς...για μια ακόμη φορά! Μην τυχόν και τελιεώσει και αμετάκλητα γυρίσεις στην αρχή, εκεί που παντα γυρνάς πολλές φορές χωρίς να έχεις φτάσει στο τέλος!
Μερικές φορές νομίζω ότι καλύτερα θα ήταν να είχα πέσει στα ναρκωτικά! Θα είχα μια δικαιολογία για αυτή μου την παράνοια!
Που θα πάει...δεν θα γυρίσει ο τροχός? Συγχωρέστε μου την έλλειψη , την πιθανή απουσία, την ανούσια περιαυτολογία, τον ανακόλουθο ειρμό... είναι οι μέρες τέτοιες... θα βρω όμως το χρόνο , και τη διάθεση για κάτι πιο ανάλαφρο, πιο διασκεδαστικό...ομως μέχρι τότε...δεν μου μένει καμιά άλλη λύση...καμμιά άλλη διέξοδος...

10 Comments:

Blogger Mikrouli said...

Εάν οι ασυναρτησίες σου βγάζουν τόσο νόημα για εμένα και μερικούς ακόμα εδώ γύρω, τότε τι να πω; Έχεις βρει την πιθανή διέξοδο στον πιο αδιέξοδο δρόμο!

Μακάρια τα λόγια σου και εναποθέτω σε αυτά τις μύχειες ελπίδες μου να φτάσω πιο κοντά για να με ζεστάνει το φως της γνωστής σου "ασυναρτησίας"!

;-)

@βλογσμαν: Άπαιχτο το "μικρούλι" σου! Μια φωτό χίλιες λέξεις!

11:09 PM  
Blogger ViSta said...

Storyteller στο εχω πει στο παρελθον, το λεω ξανα
"αν ειναι να΄ρθει θε να ρθει αλλιως θα προσπερασει".
Αν ομως ερθει, δεν ειναι υπεροχο;
Ειναι πραγματικα κατι σαν τα ναρκωτικα, αμα το βρεις, αμα νοιωσεις ποση χαρα σου κανει το γραψιμο το χρειαζεσαι και το αναζητας, και πονας οταν σου ληπει ή οταν δε σου βγαινει.

Οσο για εμας, ρουφαμε διψασμενα οτι εχεις εσυ διαθεση να μας δωσεις. Τις χρειαζομαστε τις λεξεις σου οποτε και οσο συχνα και αν μας τις χαριζεις.
Καλησπερα storyteller.

5:36 PM  
Blogger Katerina ante portas said...

Ένας παραμυθάς βρίσκει πάντα την άκρη, με το μυαλό, το δάκρυ..
Αύριο θα ξημερώσει μια λαμπρή μέρα..

9:20 PM  
Blogger Storyteller said...

bloggsmnan: δεν έχω παρα να συμφωνήσω
μικρούλι: είναι παρήγορο να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σ αυτο το ταξίδι τελικα!

11:00 PM  
Blogger Storyteller said...

Vista: ας προσμένουμε καλύτερα... ακούω ήδη τα βήματα...

scorpina: εδω χιόνιζε 4 μερες με αποτέλεσμα 3 μέρες αποκλεισμένος...τώρεα χιονίζει αλλες 2 ευτυχώς τη γλιτώσαμε και δε λαλήσαμε....είπατε τίποτα?

11:04 PM  
Blogger Storyteller said...

πολιορκητή: Ισως να είναι και ένας απο τους κρυφούς στόχους μου...χε χε...ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει στο μυαλο ενός παραμυθά!

KAP:τελικά ένα σύνδρομο Scarlett O' Haras' όλοι το έχουμε! τι καλά!

Πόσο χαίρομαι ρε παιδιά! kiss

11:07 PM  
Blogger Mikrouli said...

Είδες τελικά που βρήκες κάτι να χαρείς;

Φιλιά μικρό μου!
Σου εύχομαι τα καλύτερα παραμυθά του ονείρου!

4:49 AM  
Blogger . said...

έλα βρε... να πω αυτό που με ρωτούσε ο παππούς; " λουκουμάκι; τσαγάκι; κουβεντούλα; αγκαλιά;" φάρμακα όλα...

5:15 AM  
Blogger Storyteller said...

Thanx μικρούλι

μαριλίνα: όλα όλα τα θέλω...κι αλλα ακόμα!!!

11:20 AM  
Blogger Storyteller said...

Και τώρα η morgana!!

Εχεις όλα τα προσόντα να γινεις εμμονη!!! you know that already!!
Καλωσήρθες στα μονοπατια μας!!!

11:21 AM  

Post a Comment

<< Home