This used to be my playground!

Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου δύο παιδικούς μου φίλους που έχω να τους δω πάνω απο 20 χρόνια,τον Σταύρο και τον Γρηγόρη. Και ξαφνικά πέρασαν μερικές σκηνές απο το μυαλό μου...στην τετάρτη δημοτικού όπου ο Σταύρος έχοντας απο κάπου αρπάξει μια τράπουλα με γυμνές γυναίκες μας έλεγε οτι είναι (business) κάρτες από διάφορες πουτάνες που είχε πάει και αν θέλουμε να πάμε κι εμείς σε αυτές...συστημένοι απο τον Σταύρο! Θυμάμαι πως κοιταζόμασταν με τον Γρηγόρη και δεν ξέραμε τι να πούμε και απλώς συμφωνήσαμε κοιτάζοντας τις γυμνές πως δεν ήταν του γούστου μας και ξεχάσαμε το γεγονός. Μια άλλη μέρα στην ίδια τάξη (ή πιο πριν) ο Γρηγόρης έρχεται και μας λέει ξαφνικά "Αντε ρε αρχίδια". Εγώ έμεινα ασυγκίνητος στην προσφώνηση αυτή αφού νόμιζα ότι μας είπε "στρωσίδια" και δεν το πέρασα για βρισιά. Ο Σταύρος που ηταν και πιο αλάνιτον έπιασε απο το λαιμό και του είπε "Μας έβρισες ρε;" Και ο Γρηγόρης που μάλλον κι αυτός δεν ήξερε τι σήμαινε η λέξη, έβαλε τα κλάμματα γιατι έτσι όπως τον έπιασε ο Σταύρος του έσπασε τον βαφτιστικό του σταυρό που πάντα φορούσε μέσα απο το φανελάκι. Θυμάμαι μια φορά που χιόνισε πάρα πολύ...πάλι δημοτικό θα πηγαίναμε... και η αδερφή μου, που πήγαινε γυμνάσιο, είχε κανονίσει με την παρέα της να πάνε Κιφησσιά. Ηθελα κι εγώ να παω μαζί τους αλλά δεν με πέρνανε. Αποφάσισα να πάω στον Σταύρο που ήταν και ο πιο τολμηρός της παρέας και να τον παρω και να παμε μόνοι μας στην Κιφησσιά και να βρούμε τάχα μου εκεί κατα λάθος της αδερφή μου...στο bowling όπου θα πηγαίναν με την παρέα της. Πήγα απο το σπίτι του και μου έχει μείνει μια σκηνή με τη μητέρα του, που της έφευγε προς τα αριστερά το ένα της μάτι, να προσπαθεί να τον ξυπνήσει απο ένα κρεββάτι που υπήρχε στην τραπεζαρία (σαν σαρκοφάγος) με τα βαριά έπιπλα και τη μυρωδιά από ναφθαλίνη. Προς στιγμήν είχα πιστέψει ότι ο Σταύρος είχε πεθάνει απο τη μυρωδιά!
θυμάμαι τον Γρηγόρη να έρχεται στο σπίτι μου και να φωνάζει να του δώσω το πενηνταράκι που του είχα δανιστεί στο σχολείο για να συμπληρώσω να πάρω ένα κουλούρι και εγώ να κάνω τον ψόφιο κοριό και να μην βγαίνω να του μιλήσω, όπως θυμάμαι και τις κλωτσιές που έφαγα την επόμενη στο σχολείο γιατί ήθελε να πάρει χαρτάκια και δεν του έφταναν τα λεφτά.
Θυμάμαι που πήγαινα και έπαιρνα τον Γρηγόρη απο το σπίτι του και πηγαίναμε μαζί στο γυμνάσιο που ήταν λίγο μακρύτερα ( Ο Σταύρος δεν συνέχισε στο γυμνάσιο) και πάντα καθόμουν στις σκάλες του πρώτου ορόφου που έμενε και τον περίμενα να βάλει τα παπούτσια του που βρίσκονταν έξω απο την πόρτα τους αφού η μητέρα τους δεν τους άφηνε να μπούν με τα παπούτσια μέσα στο σπίτι. Και πάντα κοιτούσα το ρολόι με τον κούκο που είχαν στο χωλ και που πάντα έβγαινε και χτυπούσε 8 φορές αφού πήγαινα πάντα στις 8 να τον πάρω.
Μετά χαθήκαμε και με τον Γρηγόρη...έμεινε στην τρίτη γυμνασίου και δεν συνέχισε...
Απο τότε δεν έχω μάθει τι απέγινε ο Σταύρος, για το Γρηγόρη μάθαινα διάφορα, ότι τον πιασαν με ναρκωτικά, ότι τον χτύπησε αυτοκίνητο, ότι μπήκε φυλακή...δεν ξέρω τι είναι αλήθεια και τι ψέμματα! Και δεν με απασχόλησε και ποτέ. Εφυγα και απο το πατρικό μου σπιτι νωρίς , λίγο μετά αφού πέρασα στο Πανεπιστήμιο, και έκοψα κάθε επαφή με τις παιδικές μου αναμνήσεις!
Η αλήθεια είναι οτι πολύ σπάνια μου έρχονται στο μυαλό και ποτέ και οι δύο μαζί, αλλά με κάποια ευκαιρία θυμάμαι πότε τον έναν και πότε τον άλλον...
Σήμερα με επισκέφθηκαν και οι δύο και με έκαναν να γυρίσω τόσα χρόνια πίσω και να θυμηθώ όλα αυτά κι ένα σωρό ακόμα που χρόνια είχα φυλάξει μέσα μου!
Δεν ξέρω που είστε Σταύρο και Γρηγόρη, τι κάνετε και πως περνάτε, πάντως θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί και για αυτές τις αναμνήσεις που τώρα μου προσφέρετε!