Όλοι καλλιεργούν τον μύθο τους!
Γνώρισα την απόλυτη παγωνιά του ψύχους. Έλκηθρα ταράνδων έσυραν το κορμί μου πάνω σε απέραντες παγωμένες θάλασσες. Ζευγάρωσα με τη χιονοθύελλα. Υποσχόμενη αμύθητους κρυστάλλους, την ακολούθησα βαθιά στον παγετώνα...μέχρι το τέρμα! Μέχρι εκεί όπου η Γέφυρα του Πειρασμού ένωνε μα και χώριζε απ’ την αχανή έρημο. Πρόδωσα! Υπνωτίστηκα απ’ το κάλεσμα της ζέστης. Ερωτεύτηκα τα θέλγητρα της καυτής άμμου. Ενώθηκα με πρόστυχες ανεμοθύελλες, παραλήρησα στον οργασμό της δίψας! Έλιωσα, ανήμπορος να προστατευθώ από την αλήθεια του ήλιου. Χάθηκα. Καραβάνια Βεδουίνων με εναπόθεσαν στην όαση της λήθης. Ξεδίψασα με το νερό της λησμονιάς, ξαπόστασα στη σκιά του χρόνου!
Αυτά διηγήθηκε ο Storyteller και ήταν ώρα 10:08 PM
Για 2 μέρες μόνο..
:-))
Μα, για πάντα!
Όσο κορεσμένοι και αναίσθητοι να γίνουμε, πάντα, πάντα νομίζω θα μαθαίνουμε κάτι.
Αλλιώς, δεν είμαστε πλέον άνθρωποι.
Τι άλλο μπαγιάτικο θέλεις να μας πουλήσεις; Και βέβαια να είσαι κράχτης, εαν αυτό σε ευχαριστεί, σου δείνει κάτι. Και αν δε σου ειναι ευκολο, και σου ειναι απαραίτητο, τότε κουράγιο. Χωρίς τα απαραίτητα δε ζούνται ούτε παίζονται, ούτε μαθαίνονται τα ωραία.
Κουράγιο φίλε.