Friday, August 05, 2005

Mind senses...


Η ανυπαρξία της παρουσίας δεν συνεπάγεται απαραίτητα και την απουσία της ύπαρξης!

Μπορείς άραγε ενώ είσαι παρών, να μην υπάρχεις; Και ενώ υπάρχεις, να είσαι απών;






Πόσες επικινδυνότητες κρύβουν οι αισθήσεις του μυαλού;


Είναι δυνατόν να σε βλέπουν αλλά να μη σε κοιτούν; Να είσαι δίπλα αλλά εξαιρετικά μακρυά;

Γίνεται να φωνάζεις και να μην σε ακούν; Να μην ακούς την ίδια σου τη φωνή;

Αλήθεια, όταν αγγίζουμε, πως είναι δυνατόν να πληγώνουμε; Και πως γίνεται να πληγώνουμε χωρίς καν να αγγίζουμε;

Οι μυρωδιές ερεθίζουν την όσφρηση ή η όσφρησή μας είναι ανέραστη πια;

Μπορεί ακόμα η γεύση μας να φτάνει σε οργασμικά επίπεδα ή η ανοργασμικότητά της έγινε μόνιμο (γνώριμο) καθεστώς;

Ποιες αισθήσεις μας εκτελούν πλήρως το ρόλο τους; Κι αν όχι, σε ποιο βαθμό;



Γυρισε και τον κοίταξε με αυτό το ύφος που κάθε φορά τον κοιτούσε, θέλοντας να δηλώσει πόσο αθώος ήταν μερικές φορές! Αυτός δε συνέχισε, το θεώρησε περιττό. Αρκέστηκε στην καθιερωμένη του "απολογία":


Ναι, είμαι αθώος, αλλά όχι αδαής!

8 Comments:

Blogger . said...

υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ώρες ώρες νομίζω ότι δεν έχουν μορφή. δε συμμετέχουν πουθενά, δεν θέλουν να βρίσκονται πουθενά, για μένα αυτοί είναι παρόντες ενώ δεν είναι. απ την άλλη, οι άνθρωποι που έχουν "φλόγα", υπάρχουν πάντα και παντού.

1:57 PM  
Blogger Revekka said...

Μπορεί όλα τα άλλα πάνω μου έχουν ..."χαλάσει" αλλά η όσφρησή μου είναι κάθε χρόνο και καλύτερη...Και μεταφορικά και κυριολεκτικά...Αναγνωρίζω ανθρώπους από τη μυρωδιά...Αυτό με κρατάει σε..."επαφή"...Τρελό αλλά έτσι είναι...

5:12 PM  
Blogger mindstripper said...

Έχω μπει τόσες φορές. Έχω ξεκινήσει να γράφω, έχω σβύσει. Μεγάλες απαντήσεις γυρεύεις. Για να τις απαντήσω θα πρέπει να κοιτάξω για πολλή ώρα στον καθρέφτη κι αυτό το αποφεύγω, γιατί μάλλον θα συνειδητοποιήσω ότι όχι απλά δεν είμαι αδαής, αλλά ούτε καν αθώα. :-\

11:40 PM  
Blogger Storyteller said...

marilina, rebecca, mindstripper... τι καλά!

11:56 PM  
Blogger Marina said...

Γιατί ενώ μου λέει σ'αγαπώ είναι στιγμές που νοιώθω ότι δεν εννοεί αυτό που λέει? Και εγώ όταν λέω ότι αγαπώ δεν το εννοώ πάντα, κάτι άλλο μπαίνει μέσα στο μυαλό μου, η γλώσσα θα πεί το αναμενόμενο, η διανόηση όμως ξέφυγε.
Οπως είπε κάποτε ένας καλός φίλος, "ανάβυσσος η ψυχή του ανθρώπου".

8:44 AM  
Blogger Storyteller said...

marina...και βάρκιζα μη σου πω!

3:42 PM  
Blogger Unknown said...

... οι απόντες... ;)

8:34 PM  
Blogger ViSta said...

Ειναι πιθανό να υπάρχεις με το σωμα σου σε ένα χωρο, αλλα πραγραματικά να εισαι απών. Μου εχει συμβει και ήταν βολικό εκεινη τη στιγμή/εποχή αλλα απαράδεκτο για μόνιμη κατάσταση. Ηταν σαν να ζουσα σε ενα ονειρο, με αμβλυμενες, θολές αισθησεις. Νομίζω ότι συνεβει ως προσπαθεια να προστατευώ από το παρόν που με πλήγωνε αβάσταχτα. Και περίεργο που ήταν... όχι μόνον εγώ ήμουν απών, αλλά και οι άλλοι δεν με βλέπανε, ήμουν αώρατη.
Δε φώναζα όμως, δεν ήθελα να ακουστώ ή να με δουν.

Το αστειο της υπόθεσης ειναι (όχι κυριολεκτικα, απλα κολλά στο posting σου), ότι με πλήγωνε τότε αυτό που υποτίθεται λεγόταν καλοπροέρετα για να μή με πληγώσει. Προτάσεις του είδους,
δε θελω να σε πληγώσω, για αυτό και σε απομακρίνω από την ζωή μου παρόλο που εισαι η γυναίκα μου, η μητερα του παιδιού μου, και μου εισαι σημαντική σαν την καλύτερη φίλη μου, σαν την αδερφή μου!!!!

Οι μυρωδιές τωρα ειναι έντονες. Και οι ευχαριστες και οι δυσάρεστες. Τις επιζητώ, δε θέλω να τις χάνω, όπως χάνεται η ζωή απρακτα.
Οι αισθήσεις μου ξανά αμβλυμένες, όλα μπορούν να μου δώσουν μια έντονη χαρά.

Ενας μπλε ουρανός με λογιών λογιών συννεφα, ενα ανοιχτό βελανίδι, το κολύμπι, ο ήλιος που φιλτραρεται αναμεσα στους κορμους των δέντρων, παγωτό φραουλα, ενα καλάθι που μπαινει χωρις να αγκιξει στεφάνι, μονο δυχτι, ενα μελαγχολικό τραγουδι οπου ακους ακομα τη σκόνη στη βελόνα του πικάπ, μια ζωγρφιά του παιδιού μου, ο ερωτας, ενα σουβλάκι με μπολικο τζατζίκι και κοκκινο πιπερι, το blog, οι λέξεις...

10:13 PM  

Post a Comment

<< Home